Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Χριστός καθεύδει...


"Ερωτάς πώς τα ημέτερα και λίαν πικρώς. Βασίλειον ουκ έχω, Καισάριον ουκ έχω, τον πνευματικόν αδελφόν και τον σωματικόν. "Ο πατήρ μου και μήτηρ μου εγκατέλειπόν με", μετά του Δαβίδ φθέγγομαι. Τα του σώματος πονηρώς έχει, το γήρας υπέρ κεφαλής, φροντίδων επιπλοκαί, πραγμάτων επιδρομαί, τα των φίλων άπιστα, τα της Εκκλησίας αποίμαντα. Έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά, ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει. Τί χρή παθείν; Μία μοι των κακών λύσις, ο θάνατος. Και τα εκείθεν μοι φοβερά, τοις εντεύθεν τεκμαιρομένω".

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Ώρα λύπης...


"Εχτές μ' είχαν οι πίκρες μου λυγίσει και μονάχος σε δάσος καθόμουν σκιερό σκίζοντας την καρδιά μου.
Γλυκό για μένα γιατρικό στις λύπες μου είναι πάντα με την ψυχή στη σιγαλιά να κρυφοκουβεντιάζω...
Και μέσα στα γυρίσματα του νου που κυκλοφέρνει, τέτοιαν αμάχη αντίμαχες είχαν στημένη σκέψεις:
Ποιος ήμουνα, τι θα γίνω, ποιος είμαι, δε γνωρίζω..."Υπάρχω" πες μου τι θα πει;;;;;"...

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

"Όπου υπάρχει αρχοντιά,
υπάρχει το αθόρυβο,
υπάρχει η αφάνεια,
γι' αυτό εκεί αναπαύεται ο Χριστός
και εκεί υπάρχει η ευλογία του Χριστού".



γέρ. Παΐσιος

Όταν ζητάς το θέλημά Του...


...Νοιώθεις οτι έπρεπε να πάθεις, να πονέσεις, να πεθάνεις στη γη σαν το σπόρο, για να βλαστήσει από μέσα σου κάτι που δεν παρέρχεται.
Είμαι πλασμένος για κατι συγκεκριμένο -έλεγε ένας μοναχός- άπιαστο, αθεώρητο με γυμνό οφθαλμό, και ταυτόχρονα ένσαρκο. Το ξέρω, το πιστεύω, το ζω. Όταν απ' αυτό απομακρύνομαι, τα χάνω όλα -ψυχικά και σωματικά. Όταν σ'αυτό βρίσκομαι, ριζώνω, τα βρίσκω όλα, την υγεία της ψυχής και του σώματος: Όντας μόνος είμαι σε κοινωνία με τους αγίους. Όντας με πολλούς τρέφομαι από την άχραντη πηγή που βρύει στην εσωτέρα έρημο. Ο σεβασμός προς αυτό, πραγματοποιείται, με το να ζητώ να γίνει το θέλημα Του ανα πάσα στιγμή και μόνο. Να το ζητώ, όχι με το στόμα και τη φωνή, αλλά με όλη μου τη διαγωγή ολοχρονίς.
Και όταν ζητάς να γίνει το θέλημα Του, όταν όλη σου η ύπαρξη είναι μια ματωμένη αίτηση, αυτό γίνεται. Αλλά αυτό το ''γίνεται'' δεν μπορείς να το προσδιορίσεις. Μπορεί να γίνει με το να γίνει ή με το να μη γίνει. Μπορεί, πριν τελειώσεις την αίτηση σου, να έλθει η απάντηση. Μπορεί όμως και να περιμένεις χρόνια, να εξαντληθείς, να απογοητευτείς, να τελειώσεις, να εξαφανιστείς. Και τότε, που δεν περιμένεις πια τίποτε -ούτε εσύ ούτε οι άλλοι- να έλθει ο Ίδιος να σε αναστήσει, να σε πάρει μαζί Του σε πορεία καινή. Τότε καταλαβαίνεις γιατί καθυστέρησε για 'σενα. Πως ηταν μαζί σου ''εν ετέρα μορφή'' και όταν δεν είχε έλθει και Τον περίμενες.
Άλλος μοναχός που τον επισκέφτηκε η Θεία Χάρις απρόσμενα ενώ καθόταν στο κελί του, είπε: Αν δεν περνούσα εκείνη την θλίψη, αν δεν έκανα εκείνη την υπομονή, αν δεν πέρναγε ο χρόνος που πέρασε δεν θα μπορούσε να μου συμβεί η αλλοίωση της Δεξιά Του Υψίστου. Ευλογημένες δοκιμασίες! Άγιες επεμβάσεις χειρουργικές, επώδυνες, Του Ιατρού των ψυχών και των σωμάτων!
Πως το όλον λειτουργεί! Πώς τίποτε δεν έιναι άσχετο! Τίποτα δεν πάει χαμένο! Πως οι ευλογίες πάνε πιο βαθειά απ' ότι ελπίζουμε! Πως οι πίκρες, οι πόνοι, οι απορίες σαν βαθύ υνί οργώνουν της ψυχής μας το χωράφι! Πως η φύσις της αναπαύσεως της ουρανόθεν προερχομένης είναι ολοσδιόλου άλλη από εκείνη την ανάπαυση και ευχαρίστηση που μπορεί να μας προσφέρει μια επίγεια και πρόσκαιρη επιτυχία! Πως μας διδάσκει την ταπείνωση, μας μαθαίνει την αγάπη, μας συμφιλιώνει με τους άλλους! Μας ισχυροποιεί, μας δυναμώνει, και ταυτόχρονα μας κάνει πιο αδύνατους χωρίς αγκάθια που μπορεί να πληγώσουν τους άλλους!

Από το βιβλίο ''Κάλλος και ησυχία στην αγιορείτικη πολιτεία" του προηγουμένου ιερομονάχου Βασιλείου Γοντικάκη

Ο πόνος....


«...Ο Πόνος υπάρχει...
Δεν πρέπει κανείς να φοβάται να μιλήσει γι΄αυτόν ή να τον κοιτάξει κατά πρόσωπο.
Είναι μέσα σου ο πόνος.
Είναι καλό να τον γνωρίζεις.
Αλλά αν μια μέρα θα εκδηλωθεί στην ψυχή σου, όπως η θύελλα στους κήπους μας, με μια τέτοια δύναμη, που θα νιώθεις χαμένος, τότε θυμήσου ότι υπάρχει ένα σωσίβιο που μπορείς ν' αρπάξεις: Η Προσευχή, και ότι σου μένει ένας Θεός.
Και με την Προσευχή, δεν εννοώ μερικές φράσεις που επαναλαμβάνονται από συνήθεια ή πρόληψη, αλλά την φωνή της ψυχής που χωρίς δύναμη πετιέται προς την άλλη αυτή Ανώτερη Δύναμη: Θεέ μου... Θεέ μου... Κι αυτό είναι.
Τίποτε άλλο δεν χρειάζεται να ειπωθεί.
Οι λέξεις είναι ανώφελες.
Αυτό το κάλεσμα θα πάει όπου πάνε οι φωνές μας, τα δάκρυα κι οι πόθοι μας. Κι ο Θεός θα έρθει, γιατί ο Θεός έρχεται πάντα.
Αλλά εσύ ενώ ο Θεός σου έρχεται, μείνε όρθιος, μέχρι το τελευταίο όριο της δυνάμεως σου, στάσου εργάσου και κάνε το καθήκον σου.
Ο Πόνος είναι τρομερός, αλλά η δύναμη σου είναι μεγάλη, κι ο Θεός σου έρχεται...

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Θεέ μου...


Θεέ μου, πόσες φορές Σε γέλασα!
πόσες φορές μετανιωμένος,
στα πόδια Σου έπεσα, τα φίλησα,
άσωτος γιος, μ’ αγαπημένος…
Και πόσες, αχ! φορές δε Σ’ άφησα,
σαν κύμα βράχο παρατώντας,
που ήρθε και τον αφροστεφάνωσε
απ’ τα βαθιά νερά κινώντας…
Μακριά Σου τίποτα δε μου ‘μεινε,
όλα μακριά Σου μ’ απατήσαν.
Μόνο η λαχτάρα Σου κι η αγάπη Σου
μαζί μου εμείνανε κι εζήσαν.
Μ’ αυτές- φτερούγες δυο ανοίγοντας
όπου και να ‘σαι θα σε φτάσω.
Θεέ μου, όλα τα ‘παιξα και τα ‘χασα,
μα Εσέ δε θέλω να Σε χάσω!...

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Ψυχή μου...


Ψυχή μου, ψυχή μου,
ανάστα, τι καθεύδεις;;
το τέλος εγγίζει
και μέλλεις θορυβείσθαι.
Ανάνηψον ουν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός,
ο πανταχού παρών
και τα πάντα πληρών.

Άγ. Ανδρέας Κρήτης

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Βουλιάζω Κύριε...


Βουλιάζω Κύριε,
μες στα θολά νερά της λίμνης των αμαρτημάτων μου.
Ξέρω, μ’ αξίζει να πνιγώ!
Όμως Εσύ,
σαν το χαμένο πρόβατο της ποίμνης σου με ψάχνεις.
Σ’ ακούω να λες
«Θαρσείτε, είμαι Εγώ!»
Στα κύματα επάνω μου λέει το πρόσταγμά σου να πατήσω…
κι ο ολιγόπιστος εγώ θα κλονιστώ
σαν άλλος Πέτρος.
Και ίδιος ο πόνος στην καρδιά Σου θα ‘ναι.
Μα εγώ
και πάλι στο έλεος Σου θ’ αφεθώ…

(αγνώστου)

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Παιδί μου…


Ξέρω τις δυσκολίες σου,
τους αγώνες σου,
την πάλη της ψυχής…
Τα λάθη σου,
τις πτώσεις σου…

Κι όμως σου λέω:
«Δος μου την καρδιά σου όπως είναι».
Αν περιμένεις να γίνεις άγγελος,
δε θα μ’ αγαπήσεις ποτέ…
ακόμα κι αν πέφτεις συχνά στα ίδια λάθη,
αν είσαι αδέξιος στην άσκηση της αρετής,
έλα κοντά μου…
Θέλω την καρδιά σου.
Σ’ αγαπώ όπως είσαι…

Όταν θα πρέπει να υποφέρεις,
θα σου δώσω δύναμη.
Όταν θα πρέπει να αγωνιστείς,
θα σου δώσω θάρρος.

Μη δειλιάσεις!

Σήμερα στέκομαι στην πόρτα της καρδιάς σου.
Χτυπάω και περιμένω.
Αγάπησέ με όπως είσαι.

Αν περιμένεις να γίνεις ΆΓΙΟΣ,
δεν θα μ’ αγαπήσεις ΠΟΤΕ!!!

(αγνώστου)

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010


Σε μια ψυχή...


Ψυχή αδερφή, που μου άνοιγες, βιβλίο, τους λογισμούς σου
κι έναν καιρό μιλούσαμε κι οι δυο την ίδια γλώσσα,
στην εναγώνια ζήτηση τα πόδια σου αιματώσαν,
κι είν’ η καρδιά σου όλη πληγές κι όλος σκοτάδι ο νους σου.

Τι σούχει μείνει; Εξόριστη σ’ άγονη στείρα γη,
μόνο που κάνεις στο κενό μ’ απελπισιά σινιάλο,
κι είν’ η καρδιά σου που πονεί βαθιά και νοσταλγεί
ναρθεί πια το λυτρωτικό μήνυμα, το μεγάλο!

Ψυχή αδερφή, κουράστηκες, το δείχνει ως κι η φωνή σου,
κουράστηκες κι απόμεινες μεσοστρατίς να κλαις.
Μα αν κάποιους ήχους προσδοκάς ναρθούν να σου μιλήσουν,
τι τράβηξες τις θύρες σου και κλείσανε διπλές;

Ψυχή αδερφή, το μήνυμα που καρτερείς να φθάσει,
τι λες; Μην τύχει κι έφθασε απ’ την πατρίδα πέρα;
Στήσε το αυτί! Κάποια κρυφά μιλήματα ίσως πιάσει,πούρχονται απ’ τ’ άπειρο, για σε σταλμένα απ’ τον Πατέρα.

Γ. Βερίτης

Μπροστά στο Σταυρό Σου..


«… Λυτρωτή μου, δεν αγαπάς τους ανθρώπους λιγότερο, όταν πονάς εξ αιτίας τους, από ό,τι τους αγαπούσες προτού σου προκαλέσουν αυτήν την οδύνη. Μέσα στην καρδιά, στο κέντρο της αμαρτίας μου –μισώντας αυτήν την αμαρτία- μ’ αγαπάς μ’ έναν τρόπο πολύ πιο αισθητό, με μιαν αγάπη που με τρυπάει πέρα ως πέρα…
… Κύριε, στέκομαι κάτω από το Σταυρό Σου μαζί με τη Μητέρα Σου, μαζί με τον αγαπημένο μαθητή, μαζί με τις γυναίκες που Σου έμειναν πιστές.
Τολμώ να υψώσω τα μάτια μου σε Σένα και ν’ ατενίσω τη θυσία Σου. Σ’ αυτό το αντίκρισμα μαθαίνω ό,τι δεν κατόρθωσα να μάθω ούτε και μέσα στα κείμενα του Ευαγγελίου.
Τα πόδια Σου είναι καρφωμένα στο ξύλο. Ο Σταυρός Σου είναι το πατητήρι όπου πατήθηκε το αληθινό σταφύλι. Ενώ μπορείς, δεν θέλεις να φύγεις. Σ’ αυτή τη συνάντηση που μου όρισες με περιμένεις. Καρφωμένος στο Σταυρό υποτάσσεις τον εαυτό Σου σ’ αυτήν την αναμονή μου. Μπορεί να μην έλθω. Μα Συ είσαι εκεί και μένεις εκεί όπου αφέθηκες να Σε καρφώσουν.
Τα χέρια Σου είναι απλωμένα. Ανοίγουν για να καλέσουν όλους τους ανθρώπους. Δεν θέλουν να κλείσουν. Τα καρφιά τα κρατούν σ’ αυτή τη στάση που προκαλεί και αγκαλιάζει. Μου λένε σιωπηλά: «Έλα».
Το κεφάλι είναι γυρμένο. Το γέρνεις σε μια κίνηση που προσκαλεί. Αποδέχθηκες και συγκεφαλαίωσες τη θέληση του Θεού, συνεπώς τη δική Σου ως Υιού, του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος. Κλίνεις το κεφάλι σαν δείγμα υποταγής σ’ αυτό που απαιτεί η αγάπη των Τριών προς τους ανθρώπους.
Ταυτόχρονα το κεφάλι είναι γυρμένο προς αυτούς που βρίσκονται εκεί μπροστά Σου. Προς αυτούς που Σε αγάπησαν και προς εκείνους που φώναξαν «σταύρωσον αυτόν». Είναι γυρμένο προς αυτούς που πονούν και πορεύονται στενάζοντες, προς εκείνους που αναζητούν χωρίς να το καταλαβαίνουν.
Τα μάτια Σου τώρα έχουν κλείσει. Μέσα στο ίδιο εσωτερικό όραμα βλέπουν τον Πατέρα και τους ανθρώπους. Προς τα δύο αυτά αντικείμενα της αγάπης Σου κατευθύνεται τώρα ολόκληρη η ύπαρξή Σου.
Το αίμα κυλάει απ’ το μέτωπό Σου, απ’ τα χέρια Σου, απ’ το μαστιγωμένο σώμα Σου. Κυλάει αργά σε κόκκινα ρυάκια. Θα τρέξει επίσης κι απ’ την τρυπημένη πλευρά Σου, σαν να είχε διαρραγεί η καρδιά Σου κάτω απ’ την πίεση της οδυνωμένης αγάπης Σου. Το ποτήρι χύνεται σε σπονδή.
Ο ακάνθινος στέφανος πληγώνει το κεφάλι Σου. Τοποθετημένα κυκλικά αυτά τα αγκάθια μοιάζουν με τις αμαρτίες των ανθρώπων τις συγκεντρωμένες και τοποθετημένες τη μία δίπλα στην άλλη προκειμένου να φορτωθούν επάνω Σου. Όλες οι αμαρτίες των ανθρώπων δεμένες μαζί. Ο εβραίος ιερεύς απλώνοντας τα χέρια απέθετε τις αμαρτίες στο κεφάλι του εξιλαστήριου θύματος. Το ίδιο και οι άνθρωποι. Έβαλαν με τα χέρια τους το στεφάνι των αμαρτιών τους στο ευγενικότερο τμήμα του σώματός Σου, στο κεφάλι Σου.
Μα γύρω απ’ το κεφάλι αυτό βλέπω ακτίνες φωτός. Ένας χρυσός φωτοστέφανος τυλίγει το μέτωπό Σου το ματωμένο. Αυτή η λάμψη δίνει το νόημά της στην οδυνηρή θέα. Εάν δεν την διέκρινα, θα σχημάτιζα μιαν ατελή εικόνα του Εσταυρωμένου. Διότι ο Εσταυρωμένος είναι Κύριος και Λυτρωτής.
Ιησού, μπροστά στο Σταυρό Σου δεν μιλάω πια ούτε καν σκέπτομαι. Έχω στηλώσει σε Σένα τα μάτια και σε κάθε αναπνοή μου, σε κάθε κτύπο της καρδιάς μου, θα ήθελα να χαραχθεί πιο βαθιά μέσα μου η εικόνα Σου. Έλα, χαράξου λοιπόν μέσα μου, ω Εσταυρωμένε, που ακτινοβολείς. Συ, που τα καρφιά καθήλωσαν πάνω στο Σταυρό, έλα να καρφωθείς στο σώμα μου, να καθηλωθείς στην ψυχή μου. Ας ήταν να μπορούσα να Σ’ έχω πάντα μαζί μου, να Σε σφίγγω επάνω μου, Εσένα τον Αγαπημένο.
(Δεν θα μας καταλάβουν. Θα μιλήσουν για νοσηρή φαντασία. Μα είμαστε μαζί, Εσύ κι εγώ.)
Είμαι δικός Σου. Είμαι δικός Σου. Είμαι στα χέρια Σου. Δεν μπορώ παρά να ψελλίσω και να επαναλάβω αυτές τις λέξεις. Ας είσαι η σφραγίδα που εσφράγισε την καρδιά μου και τις αισθήσεις μου. Αυτή η εικόνα η τόσο αγαπημένη –τα χέρια Σου απλωμένα στο Σταυρό- ποτέ ας μη μ’ αφήσει. Ας με σώζει στις ώρες του πειρασμού. Ας μην την αφήσω ποτέ να σπάσει ή να παλιώσει. Η σταθερότης και η διάρκειά της μέσα μου ας μου επιτρέψουν στο κλείσιμο της ημέρας μου, στο κλείσιμο της ζωής μου να πλησιάσω τρέμοντας, αλλά χαρούμενος τη γραμμή αυτών που θα έχουν κλήρο στη Βασιλεία Σου…

(από το βιβλίο «Ιησούς» του Λεβ Ζιλέ, σελίδα 123, 124-127)

Ει τις θέλει...


«… Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ΄, 24). Οι τρεις φάσεις της μεταστροφής του μαθητού του Ιησού: απάρνηση, άρση του σταυρού και πορεία πίσω από το Διδάσκαλο.
Παιδί μου, απαρνήσου πρώτα κάθε τι δικό σου.
Κύριε, σου δίνω τα πάντα.
Δεν φθάνει, παιδί μου, να μου δώσεις κάθε τι που σου ανήκει. Θέλω εσένα τον ίδιο. Δος μου την καρδιά σου.
Κύριε, σου δίνω την καρδιά μου. Πάρε την καρδιά μου και όλη μου την ύπαρξη.
Και τώρα, παιδί μου, πάρε το Σταυρό σου. Όχι αυτόν που φαντάζεσαι ή επιθυμείς, αλλά εκείνον που Εγώ θα βάλω στους ώμους σου.
Κύριε, δέχομαι όλους τους σταυρούς που θα θελήσεις να μου δώσεις. Δος μου τη δύναμη να τους κρατήσω.
Παιδί μου, μη λες τους σταυρούς, σαν να υπάρχουν πολλοί. Δεν υπάρχει παρά μόνο ο Σταυρός μου. Και ο Σταυρός σου δεν είναι παρά ο δικός μου Σταυρός προσαρμοσμένος στο πρόσωπό σου, στις δυνάμεις σου. Μερικοί μιλούν για «μικρούς σταυρούς». Δεν υπάρχουν τέτοιοι. Σ’ όποια μορφή κι αν είναι, τελικώς πρέπει να φορτωθείς το δικό μου Σταυρό.
Να τον φορτωθώ λοιπόν, Κύριε, αν μου δώσεις την απαραίτητη δύναμη.
Παιδί μου, δεν αρκεί να φορτωθείς το Σταυρό και να βαδίζεις πίσω μου. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι για να με ακολουθήσει κανείς είναι απαραίτητο να αίρει το Σταυρό μου. Μα πρέπει αν με ακολουθήσεις ως το τέλος. Ξέρεις που πηγαίνω: στο Γολγοθά. Ο Σταυρός που φέρω -και που φέρεις- είναι το όργανο της ζωής που έφθασε σε μια θυσία ως το θάνατο. Αφού μεταφέρεις το Σταυρό, πρέπει να ξαπλωθείς σ’ Αυτόν, να καρφωθείς, να πεθάνεις επάνω του. Θέλεις να μείνεις μαζί μου ως το τέλος; Θέλεις να φέρεις το Σταυρό μου ως το Γολγοθά; Κι εκεί δεν θέλεις να έχεις μετοχή στη Σταύρωσή μου;
Κύριε, δεν έχω τη δύναμη να σταυρωθώ μαζί Σου.
Παιδί μου, εκείνος που θα χάσει τη ζωή του εξ αιτίας μου θα την κερδίσει. Ξέρω ότι δεν είσαι έτοιμος. Η θυσία σε τραβά, αλλά δεν είσαι ακόμη ικανός γι’ αυτή. Θα ήθελα να σε προετοιμάσω. Κάθε πρωί δέξου προκαταβολικά το Σταυρό που η καινούρια μέρα σου προετοιμάζει. Δέξου τον μέσα στο πνεύμα της ολοκληρωτικής θυσίας του Γολγοθά, σαν ένα ακόμη βήμα προς το τέρμα ενός οδυνηρού δρόμου…

(από το βιβλίο «Ιησούς» του Λεβ Ζιλέ, σελίδα 121-122)

Συ ακολούθει μοι...


… «Συ ακολούθει μοι» (Ιωάν. κα΄,22). Η τελευταία λέξη του Ιησού που αναφέρουν τα Ευαγγέλια. Είναι και πρώτη λέξη του Ιησού, στην όχθη της λίμνης. Την είπε τότε στον Πέτρο. Την ξαναλέει πάλι στον Πέτρο, στην όχθη της λίμνης, σαν τελευταία λέξη. Μια λέξη που περιέχει τα πάντα.
Ο Πέτρος όταν είχε κληθεί, δεν ήξερε τι σημαίνει το ν’ ακολουθεί κανείς τον Ιησού. Τώρα, μετά το Πάθος, μετά την προσωπική του πτώση, το ξέρει καλύτερα. Όμως δεν θα το μάθει τέλεια παρά μόνο μέσα στο μαρτύριό του. «Άλλος σε ζώσει…» (Ιωάν. κα΄,18).
Στο ηλιοβασίλεμα της ζωής –ακόμη και μιας ζωής απιστίας- όπως και στην ανατολή της, ο Ιησούς δεν παύει να μας απευθύνει το ίδιο μήνυμα. Ένα μήνυμα επιβλητικό, μεγαλειώδες, αλλά και σπλαχνικό: «Συ ακολούθει μοι…».
Κύριε, άκουσα τόσες φορές, τόσα χρόνια, στην πρόσκλησή Σου. Πόσες φορές δεν ρίχτηκα στην πορεία. Έπειτα έπεσα. Δεν συνέχισα. Ξανασηκώθηκα. Και πάλι έπεσα. Δεν μπορώ να πω ότι Σε ακολούθησα. Συχνά Σε έχασα από τα μάτια μου. Κι όμως πάντοτε ένιωθα ότι είσαι εκεί…
Σήκω πάλι! Ξανάρχισε!
Μα Κύριε, δεν θα με αποδοκιμάσεις; Κι οι αναρίθμητες φορές που Σε πρόδωσα;
Έλα κοντά μου, πίσω μου. Ακολούθησέ με.
Κύριε, θα μου κάνεις άλλη μια φορά –ίσως για τελευταία φορά- τη χάρη να με καλέσεις;
Ναι, παιδί μου. Θέλεις να ‘ρθεις;
Κύριε, έρχομαι…

(από το βιβλίο «Ιησούς» του Λεβ Ζιλέ, σελίδα 143)

Γαλιλαία...


«… Οι μαθηταί είχαν πρωτοσυναντήσει τον Ιησού στη Γαλιλαία. Εκεί είχαν ακούσει την κλήση. Εκεί άρχισαν ν’ ακολουθούν το Σωτήρα. Η ανάμνηση των ημερών εκείνων θα είχε διατηρήσει μέσα στις ψυχές τους μιαν ανοιξιάτικη δροσιά και φρεσκάδα. Μετά τις απιστίες και τις πτώσεις των τελευταίων ημερών ο Ιησούς ήθελε να ξαναφέρει τους μαθητές Του στη φρεσκάδα και τη φλόγα των πρώτων. Λαχταρούσε να ξαναζωντανέψει μέσα τους η συγκίνηση, οι αποφάσεις της πρώτης τους συναντήσεως. Στην ατμόσφαιρα της Γαλιλαίας, που τη ζωντανεύει η παρουσία Του, θα συμπληρώσει την αποκάλυψή Του.
Στη ζωή του καθενός μας υπάρχει μία Γαλιλαία. Υπάρχει μία Γαλιλαία μέσα στη ζωή εκείνων που κάποια μέρα συνάντησαν το Λυτρωτή και Τον αγάπησαν. Γαλιλαία μου: η εποχή που συνειδητοποίησα ότι ο Ιησούς με κοίταξε και με καλούσε με τ’ όνομά μου. Πέρασαν χρόνια από τότε. Χρόνια φορτωμένα με αναρίθμητες αμαρτίες και πτώσεις. Θα μπορούσε κανείς να νομίσει ότι ξέχασα τον Ιησού. Όμως όχι! Όποιος ανταμώσει, έστω και μια φορά, τον Ιησού, δεν μπορεί να Τον ξεχάσει. Ο Ιησούς με προσκαλεί να ξαναγυρίσω στη Γαλιλαία της ψυχής μου. Να ανανεώσω εντός μου την προσωπική σχέση μαζί Του και τη θέρμη των πρώτων ημερών. Εκεί θα Τον ξαναδώ και πάλι.
Κύριε, θα ήθελα να επιστρέψω στη Γαλιλαία. Μα θα Σε βρω εκεί; Πώς να ξαναζεστάνω την ψυχή μου που κατάντησε τόσο κρύα; Η ανάμνηση της Γαλιλαίας μας θα κατορθώσει να ξαναδημιουργήσει τη συγκίνηση της πρώτης μας συναντήσεως;
«Προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν…» (Ματθ. κη΄,7). Παιδί μου, δεν θα χρειασθεί να κοπιάσεις, για ν’ αναπολήσεις την παρουσία μου. Θα κάνω κάτι περισσότερο από το να σε περιμένω απλώς στη Γαλιλαία των αναμνήσεων. Να! Προχωρώ μπροστά σου, «προάγω υμάς…», σε οδηγώ εκεί. Όταν η καρδιά σου προσηλωθεί και πάλι στη Γαλιλαία, θα αναγνωρίσεις πολύ εύκολα Αυτόν που σε οδηγεί. Τότε Εκείνος θα σου μιλήσει…

(από το βιβλίο «Ιησούς» του Λεβ Ζιλέ, σελίδα 135- 136)

Λυτρωτή μου...


«Η πείρα των προσωπικών μου πτώσεων πρέπει να με κάνει πολύ ταπεινό. Ποτέ δεν μπορώ ν’ αποκλείσω το ενδεχόμενο μιας νέας πτώσεως. Πρέπει να θέτω στον εαυτό μου τρέμοντας το ερώτημα: «Θα εξακολουθήσω να προδίδω ακόμη; Ο προσεχής προδότης θα είμαι εγώ;»…
…Φτωχή ψυχή, λέει ο Κύριος, με ποθείς. Και ταυτόχρονα θέλεις να με παραδώσεις. Κι αυτό, γιατί ζητάς κάτι άλλο κι όχι Εμένα. Δεν μπορείς να με ποθείς και να με θέλεις αληθινά, αν δεν θέλεις μόνο Εμένα…
… Λυτρωτή μου, μέσα από τις κρυφές πληγές της ψυχής μου, μέσα από τις αμαρτίες, μου ανοίγεις το δρόμο σου για μένα.
Ιησού, είσαι παρόν στη διάπραξη της αμαρτίας μου. Όταν αμαρτάνω, είσαι ακόμη μέσα μου, σιωπηλός. Η παρουσία Σου καταδικάζει αυτό που κάνω. Μα ταυτόχρονα με καταλαβαίνεις και καταλαβαίνεις και την αμαρτία μου πολύ πιο βαθιά από ό,τι νιώθω εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου και την αμαρτία μου. Διότι μου είσαι πολύ πιο οικείος από ό,τι είναι το εσωτερικότερο σημείο του εαυτού μου. Δεν μου είσαι ένας ξένος κριτής. Ενώνεσαι μ’ αυτόν που, αμαρτωλός, βρίσκεται μπροστά Σου. Όμως την ίδια στιγμή είσαι το εντελώς αντίθετο από ό,τι είμαι. Μα με τυλίγεις με μια παρουσία και με μια συμπόνια απέραντη.
Κύριε Ιησού, αυτή Σου η παρουσία, αυτή Σου η στοργή με κάνουν τη στιγμή ακριβώς που αμαρτάνω, μέσα στη διάπραξη της αμαρτίας μου και χωρίς να έχω θάρρος να τη διακόψω, να νιώθω ν’ ανεβαίνει απ’ τα κατάβαθά μου μια κραυγή. Μια κραυγή αγωνίας, αηδίας και ντροπής. Μια επίκλησή Σου, μια επίκληση του ονόματός Σου: Ιησού!
Κύριε, η παρουσία Σου στην πικρή ώρα της αμαρτίας μου είναι μια μεγάλη χάρη. Το χέρι Σου είναι απλωμένο, έτοιμο να με ανασύρει από την άβυσσο. Τι θα γίνω όμως, αν αρνηθώ αυτήν την έσχατη χάρη, που φθάνει να εκδηλώνεται και μέσα στην πτώση μου ακόμη;
Δεν εκφέρεις τυπικές αποφάσεις. Το πρόσωπό Σου, Κύριε Ιησού, είναι το δικαστήριο που με καταδικάζει. Μα το πρόσωπό Σου επίσης είναι διακήρυξη και πράξη χάριτος. Δεν θα υπήρχαν λόγια χάριτος και συγγνώμης, αν δεν υπήρχαν και λόγια καταδίκης…
… Εγώ αμαρτάνω και ο Ιησούς πεθαίνει. Η αμαρτία κλείσθηκε στην καρδιά του Χριστού. Ο Θεάνθρωπος γίνεται αυτός ο ίδιος ο αποδοκιμασμένος, ο καταδικασμένος. Για τον πιστό υπάρχουν ακόμη πολλά προς εξερεύνηση σε τούτο το μυστήριο (όσο μπορεί να εξερευνηθεί ένα θείο μυστήριο). Κύριε, άφησέ με να Σου μιλήσω γι’ αυτό…»

(από το βιβλίο «Ιησούς» του Λεβ Ζιλέ, σελίδα 85- 87)

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Τι θα κάνεις;


Ο Χριστός προχωρεί μ’ ένα Σταυρό. Εσύ τον ακολουθείς; Λες ότι είσαι οπαδός Του. Θέλεις χωρίς Σταυρό να Τον ακολουθήσεις; Ο Χριστός για σένα φόρεσε στεφάνι από αγκάθια. Τον χλεύασαν. Τον οδήγησαν στον Γολγοθά. Κι όλα αυτά για σένα. Για να σου ανοίξει με το αίμα Του τον δρόμο που οδηγεί στον Πατέρα. Αν ο Κύριος για σένα σήκωσε Σταυρό, εσύ θέλεις να ακολουθήσεις άλλο δρόμο; Ο κύριος σε καλεί να αρνηθείς τον εαυτό σου, να σηκώσεις το Σταυρό και να Τον ακολουθήσεις.
Τι θα κάνεις;

Στην παλάμη και στην άμμο...


Τι ντροπή μου στ’ αλήθεια, ο Χριστός μου, να ‘χει χαράξει τ’ όνομά μου στο χέρι Του κι εγώ να ‘χω χαράξει το δικό Του στην άμμο. Τον ακούω να μου λέει: «Να! στις παλάμες μου επάνω σε ζωγράφισα». Τι ντροπή που το ίδιο δεν μπορώ να πω…
Η ζωή μου σα μια θάλασσα πολυτάραχη, κυματώδη, με πολλή αμμουδιά. Το όνομα του Κυρίου μου δεν το χάραξα σ’ έναν βράχο επάνω να μη σβήνει, μα, στην άμμο. Και ως το κύμα σηκώνει, του Χριστού μου το όνομα σβήνει. Η αμαρτία μου, κύμα, δεν αφήνει ούτε ίχνος από το όνομα εκείνο.
Κι αρχίζω και πάλι δειλά τ’ όνομά Του να χαράζω στην άμμο. Αγωνιώ μη και πάλι θα σβήσει. Κι όμως σβήνει. Γιατί πάλι ο άνεμος, γιατί πάλι το κύμα καταλήγουν κι αφρίζουν στ’ όνομά Του επάνω.
Μια ζωή που δεν έχει τίποτε άλλο από αγώνα, εγώ να γράφω και να σβήνει η αμαρτία. Εγώ να γράφω και πάντα να ρωτώ «Πότε μέσα μου ο Χριστός θα μορφωθεί;», «Πότε πια δεν θα σβήσει;»
Αγωνία! Πώς να ζήσω χωρίς το Χριστό μου; Πώς να σβήσω τη ΖΩΗ όλου του κόσμου, να ‘χω μέσα μου ΖΩΗ; Αγωνία!...Κύριέ μου, έλα, το όνομά Σου να χαράξεις μέσα μου μα κι ολόκληρος να κατοικήσεις και ποτέ να μη φύγεις, ποτέ, Κύριε, το φως του κόσμου… Το φως της ψυχής μου…

Ιδού έστηκα...


ΙΔΟΥ: Την πρώτη κίνηση την έχω κάνει Εγώ. Σε έχω προλάβει. Ο δικός σου ρόλος αρχίζει λίγο αργότερα…
ΕΣΤΗΚΑ: Δεν είναι τυχαίο το σταμάτημά μου μπροστά στην πόρτα σου… Δεν ήμουν περαστικός από το σπίτι σου και είπα να σταθώ. Η επίσκεψή μου είναι εντελώς π ρ ο σ ω π ι κ ή. Έρχομαι αποκλειστικά για σένα…
ΕΠΙ ΤΗΝ ΘΥΡΑΝ: Εγώ που έχω τη δύναμη να μπαίνω «και των θυρών κεκλεισμένων», θέλω να μπαίνω από την είσοδο του σπιτιού σου. Από κει που εσύ ανοίγεις, που εσύ δέχεσαι… Θέλω η επίσκεψή μου να γίνει από ένα άνοιγμα της ψυχής σου και η είσοδός μου να είναι νόμιμη και αισθητή…
ΚΑΙ ΚΡΟΥΩ: Που θα πει ζητώ τη συγκατάθεσή σου να μπω. Δεν παραβιάζω πόρτες. Κ ρ ο ύ ω. Πρέπει να μ’ ακούσεις πρώτα. Κ ρ ο ύ ω. Πρέπει να θελήσεις την επίσκεψή μου έπειτα. Κ ρ ο ύ ω. Θα μου ανοίξεις στο τέλος;
Είσαι ελεύθερος…
Κύριε,
εκείνο το «ιδού» μήπως σημαίνει «αυτή τη στιγμή»; Εκείνος ο παρακείμενος «έστηκα», μήπως σημαίνει ότι στην πόρτα μου έχεις σταματήσει εδώ και πολύ καιρό και υπομονετικά περιμένεις;
Μήπως το «επί την θύραν» σημαίνει ότι πρέπει οπωσδήποτε να μπεις και δεν αρκείσαι σε μια συζήτηση από το παράθυρο ή κάπου έξω από το σπίτι;
Κύριε, εκείνος ο ενεστώτας «κρούω» με τρομάζει… Πόση ώρα χτυπάς; Ως πότε θα χτυπάς; Ως πότε θα περιμένεις; Ως πότε θα με περιμένει η αγάπη Σου;
Ένας λόγος είναι να Σου ανοίξω. Με βρίσκεις ανέτοιμο... Μα έχω τόση ανάγκη απ’ αυτή Σου την επίσκεψη…
και… τρέχω να ανοίξω…

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Αγαπάς με;


«Αγαπάς με;» (Ιωάν. κα΄, 15). Η ερώτηση που ετέθη από τον Ιησού στον Σίμωνα Πέτρο ισχύει και για τον καθένα μας. Είναι η ουσιαστική ερώτηση. Η απάντηση που θα δώσω προσδιορίζει τη σχέση μου με το Σωτήρα.
Θα τολμήσω να πω με τον Πέτρο: «Κύριε, Συ πάντα οίδας, Συ γινώσκεις ότι φιλώ Σε» (Ιωάν. κα΄, 17). Μα τόσο συχνά η ζωή μου, τα έργα μου, αναιρούν μια παρόμοια βεβαίωση.
Να ομολογήσω ταπεινά ότι δεν έχω αυτήν την αγάπη; Να πω με απλότητα, ίσως και με ειλικρίνεια: «Όχι, Κύριε, δεν Σ’ αγαπώ»; Μια τέτοια όμως ριζική άρνηση δεν είναι σωστή. Διότι, ακόμη και στις χειρότερες πτώσεις μου, η ανάμνηση του Λυτρωτού, η μορφή Του, δεν σβήνουν εντελώς από την ψυχή μου. Δεν παύουν να με τραβούν. Περίπλοκη κατάσταση του αμαρτωλού, που ακόμη και στο βάθος της αθλιότητός του, κι όταν δεν έχει τη δύναμη να σπάσει τα δεσμά του, στρέφει με πόθο το κεφάλι προς τον Ιησού πλημμυρισμένος από τη νοσταλγία της ενώσεως μαζί Του.
Η μόνη απάντηση που θα μπορούσα να δώσω είναι: «Κύριε, γνωρίζεις τα πάντα. Γνωρίζεις ότι θα ήθελα να σ’ αγαπώ. Δος μου την αγάπη Σου»…
… «Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε» (Ιωάν. ιδ΄, 15). Τρομερή φράση. Με καταδικάζει. Το να τηρούμε το λόγο του Ιησού σημαίνει: να εφαρμόζουμε τα παραγγέλματά Του. Το νόημα της φράσεως, το νόημα το πιο φυσικό, θα ήταν: το δείγμα της αυθεντικής αγάπης για τον Ιησού είναι μια ζωή σύμφωνη με τα παραγγέλματά Του.
Ένα άλλο νόημα (που δεν αποκλείει το προηγούμενο) είναι:Μόνο εκείνος που αγαπά τον Ιησού μπορεί να τηρήσει το λόγο του Ιησού. Η αγάπη που προηγείται της υπακοής, που είναι προϋπόθεση υπακοής. Η υπακοή διατηρεί και προφυλάσσει την αγάπη, της δίδει συνέχεια και ασφάλεια. Αλλά η πηγή της υπακοής, το νόημά της και η εσωτερική της δύναμη βρίσκεται στην αγάπη.
Κύριε Ιησού, πως μπορώ να Σε υπακούσω, αν δεν Σ’ αγαπώ; Μετάστρεψέ με πρώτα, φέρε με στην περιοχή της αγάπης Σου. Τότε θα μάθω να Σε υπακούω. Είμαι πολύ αδύνατος να τηρήσω το λόγο Σου, αν δεν με κρατήσει, αν δεν με βαστάξει η αγάπη Σου. Εάν η καρδιά μου δεν είναι γεμάτη από την αγάπη Σου, εύκολα θα μπορεί να μπει ο πειρασμός και να την κατακτήσει. Γι’ αυτό και Σε ικετεύω: Γέμισε την καρδιά μου όπως γεμίζουν ένα ποτήρι με νερό ως τα χείλη. Έτσι ώστε να είναι αδύνατο να χωρέσει έστω και μια ξένη σταγόνα. Μόνο η ελπίδα που έχω ότι θα μου δώσεις την αγάπη Σου με κάνει να μην απελπίζομαι. Να μη χάνω την ελπίδα μου ότι θα τηρήσω κάποια μέρα το λόγο Σου…
… Στην αμαρτωλή γυναίκα συγχωρήθηκαν πολλά, διότι «ηγάπησεν πολύ»; Ή αγάπησε πολύ, διότι της συγχωρήθηκαν πολλά; Το ελληνικό κείμενο του Ευαγγελίου αφήνει περιθώρια και για τις δύο ερμηνείες. Και η μία και η άλλη εκφράζουν μια βαθιά αλήθεια. Η πρώτη τοποθετεί την άφεση σαν απάντηση στην αγάπη. (Φυσικά αποκρούομε μιαν έννοια αγάπης που θα ήταν πρόφαση, για να καλύψει κάθε παράβαση). Ακόμη και σ’ αυτή την πρώτη ερμηνεία η αγάπη που φέρνει την άφεση είναι ήδη μια χάρη, μια πρωτοβουλία του Χριστού. Στη δεύτερη ερμηνεία, όπου η συγχώρηση γεννά την αγάπη, η πρωτοβουλία του Κυρίου παραμένει απόλυτη: Προκαλεί την πρώτη κίνηση της μεταστροφής, χωρίς την οποία δεν θα μπορούσε να υπάρξει συγχώρηση. Ακολουθεί η άφεση που καθιερώνει πια τη μεταστροφή. Και τέλος η αγάπη, απάντηση της ψυχής που δέχτηκε την άφεση. Αν αγαπούσα τον Ιησού στο μέτρο της αφέσεως που μου χάρισε, σίγουρα θα γινόμουν μια γιγάντια φωτιά αγάπης.
«Μείνατε εν τη αγάπη τη εμή» (Ιωάν. ιε΄, 9). Το κείμενο δείχνει καθαρά ότι δεν πρόκειται για τη δική μας αγάπη προς τον Ιησού, αλλά για την αγάπη του ίδιου του Ιησού. «Μείνατε στην αγάπη που είναι δική μου, στην αγάπη που με κινεί, στην αγάπη που εκφράζει όλη τη φύση μου». Μα η αγάπη του Ιησού είναι η πηγή και η δύναμη και της δικής μας αγάπης προς τον Ιησού.

(από το βιβλίο «Ιησούς» του Λεβ Ζιλέ, σελίδα 71- 74)

Υπομονή...


Υπομονή, πόσο δύσκολη είσαι, πόσο επώδυνη, μα πάντα η μόνη, η αναγκαστική, η σωτήρια διέξοδος. Όποιος έχει πονέσει, έχει πληγωθεί, έχει δοκιμαστεί, καταλαβαίνει τι συνεπάγεται αυτή η στάση ζωής. Πόση εγκαρτέρηση κρύβει, πόση ελπίδα, πόση ταπείνωση, πόσα δάκρυα και πόσες προσευχές.
Συχνά στη ζωή αντιμετωπίζουμε καταστάσεις που ξεφεύγουν τα όριά μας. Άλλοτε, δεν ξέρουμε πώς να τις χειριστούμε, πώς να τις αντιμετωπίσουμε και άλλοτε βρισκόμαστε μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα, χωρίς καμιά δυνατότητα επεμβάσεως ή αλλαγής.
Το ξάφνιασμα, τον πόνο, την άρνηση, την απογοήτευση διαδέχεται η παραδοχή, η συγκατάβαση και η υπομονή.
Η αγιαστική υπομονή, που ‘ναι υπομονή χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς φωνές, χωρίς κλάματα, χωρίς διεκδικήσεις, χωρίς παράπονα.
Υπομονή, με την ελπίδα πως ο Θεός που κρατά στα χέρια Του τη ζωή μας, ο Θεός που δεν αφήνει να πέσει μια τρίχα της κεφαλής μας χωρίς να το γνωρίζει, επιτρέπει τη δοκιμασία, για να ωφεληθούμε πνευματικά.Να δούμε πιο βαθιά μέσα μας, ν’ αναθεωρήσουμε συμπεριφορές και στάσεις ζωής, να ωριμάσουμε, να ταπεινωθούμε και να κρεμαστούμε κυριολεκτικά από τον Σταυρό Του, αφού όλα γύρω τα ανθρώπινα μας πονούν και μας πληγώνουν…

Ο Όσιος Τελώνης και ο Άγιος Άσωτος...


O άγιος άσωτος μοιάζει με τον όσιο τελώνη της περασμένης παραβολής αγαπητοί αδελφοί. Μετανοημένοι, ταπεινοί, ήσυχοι, φρόνιμοι, ένδακρεις, αθόρυβοι, αληθινοί και οι δύο. Τούς αγαπάμε γιατί τους μοιάζουμε. Ο πρεσβύτερος υιός είχε κάποια καλά πάνω του. Δεν είχε όμως αγάπη. Η βασική αυτή έλλειψη τού κλεβε και το κέρδος των καλών του. Άνθρωπος του Θεού δίχως αγάπη δεν υπάρχει. Πίστη και καθαρός βίος δεν αρκούν δίχως την αγάπη. Η έλλειψη αγάπης έκανε τον μεγαλύτερο αδελφό να μη χαίρεται που βρέθηκε ένας χαμένος και αναστήθηκε ένας νεκρός και μάλιστα ο αδελφός του...
Συμβαίνει μερικές φορές αδελφοί μου, να ζούμε χρόνια μέσα στην Εκκλησία και να μην έχουμε πάρει χαμπάρι για το τι ακριβώς συμβαίνει. Να μένουμε σε εξωτερικά σχήματα και τύπους κι ούτε καν να υποψιαζόμαστε το βάθος, την ουσία. Μπορεί κι εμείς να μην έχουμε ακόμη νοιώσει βάθειά στην καρδιά μας ποιανού Πατέρα παιδιά είμαστε και να μένουμε επιφυλακτικοί, μεμψίμοιροι, σχολαστικοί, απρόσεκτοι κι εντελώς τυπικοί.
Θα ήταν πολύ τολμηρό να ρωτήσω: εμείς με ποιο γιό είμαστε; Με τον νεώτερο η με τον πρεσβύτερο; Ας ελέγξουμε μόνοι μας, ευθαρσώς και αυστηρώς τον εαυτό μας. Μη βιαστούμε να απαντήσουμε. Μη νομίσουμε πώς είναι εύκολη η απάντηση. Άλλοτε πάμε από τη μιά πλευρά και άλλοτε από την άλλη.... Τελικά σήμερα ένας άσωτος μετανοεί και γίνεται άγιος και γίνεται πανηγύρι στον ουρανό και τη γή και χαρά σε όλη την Εκκλησία. Ένας πάλι δίκαιος υποκρίνεται αγιότητα, μολύνεται από την ψευτοαγιότητα, πιστεύει ότι κάτι είναι και έχει απαιτήσεις για αναγνώριση και σεβασμό και είναι αυτός άσωτος, ο αμετανόητος, που δεν μετέχει στη χαρά των άλλων και πάσχει τρομερά στη μοναξιά της εγωπάθειάς του.
Ο Πατέρας, ο γεννήτορας μας, ο πλάστης και Θεός μας, μας πονά και συμπονά, μας αγαπά και μας υπεραγαπά, μας φρονηματίζει και σώζει. Τούς άσωτους κάνει αγίους, τους υποκριτές υπομένει και τους βοηθά παρακλητικά να διορθωθούν, δίχως να τους εξαναγκάζει ποτέ,για να μετανοήσουν και να σωθούν.
Μη εύκολα καταδικάζετε τους ασώτους. Μη εύκολα αναγνωρίζετε κάποιους αγίους, οι ψευτοάγιοι εξαπατούν και καταρρέουν. Έχουμε ιδιαίτερα μεγάλη ανάγκη από μετάνοια. Μετάνοια ειλικρινή για να έχουμε αγιότητα αληθινή. Η πατρική αγκαλιά είναι ανοικτή και αναμένει πάντα όλους τους μετανοημένους να τους καταφιλήσει, να τους ενδύσει χιτώνα φωτεινό, να τους υποδύσει υποδήματα ισχυρής ειρήνης, να τους φορέσει το πολύτιμο δακτυλίδι, να τους στείλει στον κόσμο ν΄αναγγείλουν τα μεγαλεία της αγάπης Του.
Ο όσιος Τελώνης και ο άγιος Άσωτος αυτό κάνουν. Μιλούν με έργα για πραγματική μετάνοια, για ζωηφόρα αγιότητα. Άς τους ακολουθήσουμε, άς τους μιμηθούμε, για να ζήσουμε τον παράδεισο από τώρα...

γέρ. Μωϋσής Αγιορείτης

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Τριώδιον...


Τριώδιο λέγεται το λειτουργικό βιβλίο που περιέχει υμνολογικό υλικό κυρίως του Εσπερινού και του Όρθρου και χρησιμοποιείται μαζί με το Μηναίο και την Παρακλητική στις Ιερές Ακολουθίες της περιόδου από Κυριακής του Τελώνου και Φαρισαίου μέχρι το Μεγάλο Σάββατο.
Ονομάζεται Τριώδιο, γιατί στις ιερές ακολουθίες του όρθρου, όχι των Κυριακών αλλά των άλλων ημερών της εβδομάδας, οι Kανόνες αντί να έχουν εννέα ωδές, όπως είναι η γνωστή και συνήθης μορφή τους, έχουν τρεις ωδές (=Τριώδιον), οι οποίες είναι σταθερά στην Η΄ και την Θ΄ ωδή και διαδοχικά μία από τις πέντε πρώτες. Η περίοδος του Τριωδίου έχει σκοπό να μας προετοιμάσει με νηστεία, προσευχή και μετάνοια, για να υποδεχθούμε τα Άγια Πάθη του Κυρίου μας και την ένδοξη Ανάστασή Του. Το Πάσχα αποτελεί το διαρκές πέρασμα μας, την είσοδο μας στην «καινή ζωή της Βασιλείας». Για να βιωθεί με περισσότερη εσωτερικότητα η «εορτή των εορτών», είναι απαραίτητη η κατάλληλη εσωτερική προετοιμασία. Αυτή την διασφαλίζει η ευλογημένη περίοδος του Τριωδίου.
Η κατανυκτική περίοδος του Τριωδίου, που μέσα στους κόλπους της περιλαμβάνει τη Μεγάλη Σαρακοστή, αποτελεί για όλους τους πιστούς μοναδική ευκαιρία και δυνατότητα για πορεία μετανοίας. Την πνευματική πορεία μας την χαρακτηρίζει η μετάνοια που πρέπει να είναι συνεχής. Βέβαια, στην περίοδο της Μεγάλης Σαρακοστής χρειάζεται να είναι πιο έντονη μια και αυτή μας οδηγεί στον εορτασμό του Σταυρο-Αναστάσιμου Πάσχα. Να καθαρίσουμε δηλαδή την ύπαρξη μας από κάθε «μολυσμόν σαρκός και πνεύματος» και να δεχθούμε τον Χριστό στην ζωή μας.
Η περίοδος του Τριωδίου καλύπτει:
α. Τις τρεις εβδομάδες πριν από τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή (22 ημέρες).
β. Τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή (40 ημέρες, από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι την Παρασκευή πριν από το Σάββατο του Λαζάρου).
γ. Τις δυο ήμερες Σάββατο του Λαζάρου και Κυριακή των Βαΐων (συνδετικές ήμερες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής με τη Μεγ. Εβδομάδα).
δ. Τη Μεγάλη Εβδομάδα (6 ημέρες).

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Ο πόνος...


"Ο πόνος μοιάζει με άγραφο χαρτί. Αδυνατεί να θυμηθεί πότε άρχισε να υπάρχει, ή αν υπήρξε μέρα που να μην υπήρχε. Δεν έχει ορίζοντα άλλο απ’ τον εαυτό του. Τα βασίλειά του τ’ απέραντα εσωκλείουν το παρελθόν του, το φωτισμένο ν’ αντιλαμβάνεται νέες περιόδους πόνου".


Έμιλυ Ντίκινσον

Πνευματική Χαρά και Θλίψη...


Όταν βλέπεις τις αμαρτίες σου, όταν κάνεις το θέλημα του άλλου και διατηρείς την κοινωνία και την ενότητα μαζί του, τότε η καρδιά σου αναπαύεται και νιώθεις ελευθερία, ανακούφιση, χαρά, εσωτερικό γλέντι. Μένεις ήρεμος, γαλήνιος.
Πας να κοιμηθείς, κοιμάσαι ελεύθερος. Πας να προσευχηθείς, το μυαλό σου πάει κατ' ευθείαν στο Θεό. Πας να μελετήσεις, τα μάτια σου βγάζουν δάκρυα.
Φιλονικία είναι η άρνηση. Το όχι. Αλλά δεν υπάρχει όχι. Σου λένε ότι πετάει ο γάιδαρος; Τελείωσε η υπόθεση. Για να είμαι θλιμμένος σημαίνει ότι υπάρχει μέσα μου μία πονηρή επενέργεια και γίνεται μια συμπίεση (θλίψη=πίεση). Το πιθανότερο είναι ότι κάποιο θέλημα μέσα μου ή κάποια επιθυμία μου συγκρούεται με αυτό το οποίο υφίσταμαι. Οι πνευματικοί εξετάζουν πάντοτε τις θλίψεις, τους πόνους, τις αποτυχίες ενός ανθρώπου, διότι αυτές, ως επί το πλείστον, έχουν μεγαλύτερη σημασία και από τις αμαρτίες. Ενεργούν περισσότερο από ό,τι θα μπορούσε να ενεργήσει μια αμαρτία στη ζωή μας.
Η θλίψη λοιπόν έχει μεγάλη σημασία επειδή είναι η μεγαλύτερη παρουσία του εγώ και ένα από τα σπουδαιότερα διαβρωτικά στοιχεία της επικοινωνίας μας με τους ανθρώπους. Έχω ποικίλες δυσκολίες. Δεν έχω μυαλό να καταλάβω τα πνευματικά θέματα και στενοχωριέμαι. Θέλω να εργασθώ, δεν έχω δεξιοτεχνία. Θέλω να βοηθήσω, δενμπορώ, δεν τα καταφέρνω. Θέλω να είμαι υγιής, είμαι άρρωστος και δεν μπορώ ούτε να νηστέψω. Θέλω να είμαι χαρούμενος, η καρδιά μου είναι καταθλιπτική. Τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σημασία όταν τα αντιμετωπίζω μόνος μου. Μόλις διοχετεύσω τις δυσκολίες μου στον Θεό, στον γέροντά μου, στους ανθρώπους, όλα αυτά παύουν να έχουν σημασία. Ακόμη και ο θάνατός μου γίνεται Ανάσταση και η σκιά γίνεται σκιά του Ιησού Χριστού.

γέρ. Αιμιλιανός

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Τάδε έφη π. Ιωήλ...


Είπε ο π. Ιωήλ:

1
Χωρίς σταυρό, κανείς δεν πάει στον παράδεισο. Όμως, το σταυρό μας πρέπει να τον σηκώνουμε και όχι να τον σέρνουμε! Για να σηκώσεις το σταυρό σου, πρέπει να δεις το θέμα που σε απασχολεί, πνευματικά σωστά. Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα τραπέζι. Αν το πιάσεις από τη μια άκρη, πολύ δύσκολα θα μπορέσεις να το σηκώσεις με πολύ κόπο και για λίγο έστω και αν διαθέτεις καταπληκτική μυϊκή δύναμη. Αν όμως το πιάσεις με τα δυο σου χέρια, και μάλιστα από τη μέση, και εύκολα θα το σηκώσεις και εύκολα θα το μεταφέρεις εκεί που θέλεις. Ας φροντίζουμε λοιπόν να σηκώνουμε το σταυρό μας πνευματικά σωστά. Τότε ο σταυρός είναι «ελαφρός και χρηστός».

2
Να έχετε διαφάνεια. Να είστε ειλικρινείς. Πέρα για πέρα. Το ναι να είναι ναι. Και το όχι, όχι. Μη ξεχνάτε ποτέ τούτο: Ό,τι έχετε στην καρδιά, δεν υποχρεούστε να το έχετε και στα χείλη. Μα, ό,τι έχετε στα χείλη, είναι απαραίτητο να το έχετε και στην καρδιά.

3
Να αρκείστε σ’ αυτά που σας λέγουν. Μη προσπαθείτε, να αποσπάσετε με πλάγιους τρόπους από τον άλλο κάτι που δε θέλει να σας το πει από μόνος του.

4
Ευτυχής είναι εκείνος που βάζει τον εαυτό του κάτω από άλλον, εκείνος που κάνει υπακοή.

5
Δεν υπάρχει μεγάλη και μικρή αμαρτία. Μικρή ή μεγάλη, η αμαρτία είναι πάντοτε αμαρτία. Οι πολλές μικρές αμαρτίες μας κάνουνμεγαλύτερο κακό από ό,τι μια μεγάλη, γιατί οι μικρές περνούν απαρατήρητες και έτσι δεν φροντίζουμε να τις διορθώσουμε. Η μεγάλη αμαρτία «ενώπιον μου εστί δια παντός». Όπως π.χ. ο κισσός σε ένα δέντρο! Εύκολα φαίνεται. Και φωνάζει, ότι πρέπει να τον κόψουμε, αν δε θέλουμε να ξεραθεί το δέντρο. Ενώ τα μικρά παρασιτικά χορταράκια στον κορμό του, τα καταφρονούμε.

6
Μη βάζετε τη μύτη σας παντού. Ωφέλεια θα έχετε, αν τη μύτη σας τη βάλετε στις μυρωδιές των άλλων, και στις δικές σας βρωμιές.

7
Ο Χριστιανός δεν είναι καρπαζοεισπράκτορας. Όταν σας αδικούν, έχετε δικαίωμα να ζητάτε δικαιοσύνη. Μα είτε την βρίσκετε, είτε όχι, οφείλετε να έχετε αγάπη και να συγχωρείτε. Γιατί το τέλειο είναι η αγάπη. Ο Κύριος μια φορά ζήτησε αδικούμενος δικαιοσύνη για να την αγιάσει. «Ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού ει δε καλώς, τι με δέρεις»;

10
Τον αδελφό σου, θα τον βοηθήσει και θα τον φωτίσει μόνο το παράδειγμά σου, δηλαδή η συνέπειά σου μεταξύ λόγων και έργων σου.

11
Να μην υπερηφανεύεστε, όταν σας επαινούν. Και να μην πικραίνεστε, όταν σας κατηγορούν. Να σας ενδιαφέρει μόνο, τι γνώμη έχει ο Θεός, ο ετάζων καρδίας και νεφρούς. Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν την αλήθεια.

14
Μια ημέρα, περπατώντας στο δρόμο, άκουσε ένα νεαρό, να μιλάει με πολύ άσχημα λόγια σε έναν άλλο. Στάθηκε και τον ρώτησε: -Γιατί, παιδί μου, τον πληγώνεις με τέτοια λόγια; Απάντησε ο νεαρός: -Στα αστεία του τα λέω, παπούλη! Τον κύτταξε αυστηρά και είπε: -Δεν έχεις δίκιο, καλό μου παιδί! Και να το ξέρεις, δεν υπάρχει αστείο, που να μην εκφράζει κάτι, για εκείνον που το λέει.

16
Μία κυρία από τον στενό κύκλο του, επήγε μια ημέρα να τον βρει φορτωμένη παράπονα για μια «φίλη» της. Ο π. Ιωήλ την άφησε να του τα πει όλα. Την άκουσε με υπομονή και κατανόηση. Και όταν πια εκείνη τελείωσε, της είπε: -Βρε παιδάκι μου, ο Θεός δε θα σε ρωτήσει, ούτε τι σου έκανε η ψυχή αυτή, ούτε πόσο σε πίκρανε. Θα σε ρωτήσει μόνο, τι έκαμες εσύ! Και η καλή κυρία, που μέχρι τότε μόνο έβραζε εις βάρος της φίλης της, κατάλαβε το λάθος της.

22
Κάποια χρονιά, την ημέρα της ονομαστικής του εορτής, 19 Οκτωβρίου, πήγε να τον χαιρετίσει μια φτωχή γριούλα. Του είπε: -Παππούλη μου, σου φιλώ το χεράκι σου το άγιο. Χρόνια σου πολλά. Σου έφερα αυτό το μικρό κουρελάκι. Βάλε το να σκουπίζεις τα άγια πόδια σου. Το ξέρω, ότι δεν είναι τίποτε, ότι είναι πολύ φτωχό, όσο φτωχή είμαι και εγώ. Δέξου το, να έχω την ευχή σου. Σηκώθηκε επάνω . Την έπιασε με τα δύο του χέρια από τους ώμους στοργικά και της είπε: -Αξία, ευλογημένη μου, δεν έχει το δώρο. Την αξία την έχει ο δωρητής, δηλαδή συ. Αξία παίρνει το δώρο, από τη διάθεση με την οποία το προσφέρουμε. Σε ευχαριστώ ολόψυχα. Μου έκαμες το μεγαλύτερο δώρο.

(από το ομώνυμο βιβλίο, έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως)

Η ζωή του Χριστού...


«Ολόκληρη η ζωή του Χριστού ήταν μια πράξη ταπεινώσεως, μια κάθοδος, μια κένωση από τη δόξα και τον πλούτο της θεότητος, στην ανθρώπινη πεζότητα, στον ανθρώπινο πόνο, στη συκοφαντία και τον κατατρεγμό. Όλη η ζωή, λοιπόν, του Κυρίου ήταν μια κάθοδος. Μόνο μια φορά δεν κατέβηκε ο Κύριος, όταν ήταν πάνω στο Σταυρό και Του έλεγαν: «Ει Υιός ει του Θεού, κατάβηθι από του Σταυρού» (Ματθ. κζ΄, 40). Και δεν κατέβηκε, διότι απλούστατα βρισκόταν στο τελευταίο σκαλοπάτι της ταπεινώσεως… δεν είχε που αλλού να κατέβει!...»

Σ' αγαπώ Χριστέ...


Μερικές φορές νιώθω ότι σβήνομαι στ’ αλήθεια...
Σ’ αγαπώ Χριστέ, το ξέρεις…
Σ’ αγαπώ, τα δυο μου μάτια το Σταυρό πάντα θα βλέπουν…
Σ’ αγαπώ, τα δυο μου χείλη ψιθυρίζουν Ιησούς…
κι η καρδιά μου φτερουγίζει…
Σ’ αγαπώ, τα δυο μου χέρια τ' Άγιο αίμα που σταλάζει απ’ το Σταυρό,
θε να μαζέψουν φυλακτό
για να το βάλλουν στην καρδιά…
και το αίμα μου να βράζει μεσ’ τις φλέβες
κι η καρδιά μου να χτυπάει δυνατά…

Μετεωρολογία ψυχής...


Σήμερα τα αισθήματα προβλέπονται ασταθή με νεφώσεις μελαγχολίας παροδικής λόγω ισχυρών πιέσεων του βαρομετρικού χαμηλού της Μοναξιάς.
Οι άνεμοι του Πάθους και της Νοσταλγίας θα πνέουν μέτριοι έως ισχυροί και η θάλασσα της Μνήμης θα είναι κυματώδης έως και τρικυμιώδης.
Δεν αποκλείεται να βρέξει κατά τόπους δάκρυα.

(από τον β΄ τόμο ,¨Τα ποιήματα¨ της Λένας Παππά, εκδ. Αρμός)

Η μακαρία αγάπη...


H αγάπη ως προς την ποιότητά της είναι ομοίωση με το Θεό, όσο βέβαια είναι αυτό δυνατό στους ανθρώπους. Ως προς την ενέργειά της είναι μέθη της ψυχής. Και ως προς τις ιδιότητές της είναι πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως!

Άγιος Ιω. της Κλίμακος

Καινή Κτίση...


"Καινή Κτίση ονομάζεται η κατά Χριστόν ζωή μας, πρώτα για όσα έχουν ήδη συντελεστεί, για το ότι δηλαδή η ψυχή μας που είχε γεράσει λόγω της αμαρτίας, με το βάπτισμα ανανεώθηκε ολόκληρη σαν να δημιουργήθηκε πάλι από την αρχή. Δεύτερο, για όσα μέλλουν να γίνουν, δηλαδή για το ότι ο ουρανός, η γη και ολόκληρη η κτίση μαζί με τα σώματά μας θα τιμηθούν με το δώρο της αφθαρσίας".

Άγιος Ιω. Χρυσόστομος

Εξομολόγηση...

Κύριε, σαν σβήνει το φως της μέρας και φτάνει το βράδυ, δεν ξέρω πως να σου το πω.
Είναι κάποιες φορές που νιώθω μια θλίψη ανείπωτη να φωλιάζει στα βάθη της ψυχής μου, να τυλίγει με το πέπλο της τις κρυφές μου σκέψεις, να συντροφεύει τη μοναξιά μου, που σιωπηλή στην άδεια κάμαρά μου υφαίνει την αβεβαιότητα του αύριο...
Και τότε, συγχώρεσέ με Κύριε, απελπίζομαι. Βυθίζομαι στο χάος, στην απόγνωση. Δεν έχω κανένα να κουβεντιάσω, ν' ακούσει τους παλμούς της καρδιάς μου, να μαντέψει τους κρυφούς στεναγμούς μου, να σιγοντάρει στο τραγούδι της σιωπής...
Χιλιάκριβή μου ελπίδα, παρηγοριά μου χρυσή είσαι μονάχα Εσύ, και Σε ψάχνω και Σε γυρεύω, φωνάζω τ' όνομά Σου. Κι Εσύ μ' ακούς και έρχεσαι απ' τη στράτα του απείρου σαν πνοή τ' ανέμου χωρίς να Σε βλέπω, να γροικώ τα βήματά Σου, ν' αγγίζω τ' ακροδάχτυλά Σου. Το μαβί φόρεμά Σου.
Κι όμως! Ένα Θείο κάτι, ένα συναίσθημα παράξενο, πρωτόγνωρο με διακατέχει και συγκλονίζει ολόκληρη την ύπαρξή μου. Όλα ξαφνικά αλλάζουν. Παίρνουν άλλη μορφή. Το σήμερα δεν μοιάζει με το χτες. Στους μακρυνούς ορίζοντες γλυκοχαράζει. Τα γκρίζα σύννεφα της ψυχής διαλύονται, βάφονται ροδόλευκα. Ο πόνος καταλαγιάζει και δυο χέρια ζεστά, στοργικά, ζεσταίνουν τα δικά μου, μου δίνουν τα κλειδιά της ευτυχίας κι οδηγούν τα βήματά μου απ' τ' αδιέξοδο του φόβου, στο φωτεινό μονοπάτι της ελπίδος. Εκεί που δεν υπάρχουν κακίες, έχθρες και πάθη. Εκεί που το μίσος γίνεται μελωδία χρυσόφωνη της Αγάπης, εκεί που γαληνεύει ο νους και η μούσα με σκέψη καθάρια γράφει ύμνους και στίχους Ανάστασης σαν αυτόν που λέει:

Κύριε, δέξου απόψε την προσευχή μου
και της καρδιάς μου τους παλμούς,
άκου δυο λόγια απ' την ψυχή μου
και τους κρυφούς μου στεναγμούς!....

Η νύχτα...


"...Η νύχτα πέφτει. Ο ερχομός της κάθε νύχτας υπενθυμίζει, στο πνευματικό πεδίο, τη νίκη του σκότους. Ο Ευαγγελιστής Σου εκφράζει μ' έναν τρόπο γεμάτο ακρίβεια και πάθος, τη συνάφεια της νύχτας και του κακού: τη βραδιά του μυστικού Δείπνου, όταν αναφέρει την αναχώρηση του Ιούδα, παρατηρεί: "ην δε νυξ" (Ιωαν. ιγ’ 30). Η νύχτα αποτελεί για πολλούς ανθρώπους την ώρα του πειρασμού και της αμαρτίας. Τότε το σκοτάδι στην ψυχή τους γίνεται πιο πυκνό και πιο βαθύ απ' ό,τι είναι έξω. Κύριε, εμπιστεύομαι στην ευσπλαχνία Σου όλους εκείνους, κι όλες εκείνες, που αυτή τη νύχτα θα ζητήσουν και θα κάνουν κάτι που είναι κακό, αμαρτωλό ενώπιόν Σου.
Ο ερχομός όμως της νύχτας συμπίπτει και με το άναμμα των φώτων. Είναι η ώρα που ανάβουν οι λάμπες. Κι αυτά τα φώτα, που λάμπουν μέσα στην καρδιά του σκοταδιού, μου λένε πως η νύχτα δεν μπορεί να σκιάσει τη λάμψη Σου. Μέσα στη νύχτα που έρχεται, Σε λατρεύω. Φως ιλαρό, Φως ειρηνικό, εσένα που είπες «εγώ ειμί το φως του κόσμου» (Ιωαν. η’ 12).Το φυσικό σκοτάδι μπορεί ν’ αυξάνει. Τα ηθικά σκότη ενδέχεται να με πιέζουν. Το βάρος των μπορεί να μου φαίνεται καταθλιπτικό. Μα τι έχω να φοβηθώ, όταν κρατώ εσένα, όταν Σε κατέχω σαν φως μου, ένα φως εσωτερικό, που καμιά εξωτερική δύναμη δεν μπορεί να επηρεάσει; Επαναλαμβάνω τα λόγια του ψαλμωδού «εν τω φωτί Σου οψόμεθα φως» (Ψαλμ. 35, 10).
Είναι ώρα που οι μαθητές Σου προς Εμμαούς επέμειναν παρακαλώντας Σε να μείνεις μαζί τους: «μείνον μεθ’ ημών, ότι προς εσπέραν εστί και κέκλικεν η ημέρα» (Λουκ. κδ’ 29). Κι όχι μόνο έμεινες μαζί τους, αλλά μπήκες στο σπίτι για να μετάσχεις στο δείπνο τους και για να ανοίξεις τα μάτια τους, ώστε ν’ αντιληφθούν την Παρουσία Σου. Στο κλείσιμο τούτης της ημέρας σου απευθύνω κι εγώ μια παρόμοια ικεσία: μείνε μαζί μου αυτό το βράδυ, τούτη τη νύχτα. Κάνε κάτι περισσότερο από το να μείνεις απλώς μαζί μου. Ας είναι προνομιακές οι τελευταίες αυτές ώρες της ημέρας, ας Σε νιώθω μέσα μου! Ας με διευκολύνουν οι ώρες τούτες σε μια προσωπική, άμεση επαφή μαζί Σου, που χρειάζομαι τόσο πολύ! Ας μου φέρουν ένα από εκείνα τα βαθειά και μυστικά λόγια Σου, που πέφτουν από τα χείλη Σου στην καρδιά μου και με κάνουν να ζω!
Η νύχτα είναι η ώρα του ύπνου. Όπως ο ψαλμωδός θα υποταχτώ σ’ αυτή την ανάγκη της ανθρώπινης φύσεως: «εν ειρήνη επί το αυτό κοιμηθήσομαι και υπνώσω» (Ψαλμ. 4, 9). Πηγαίνω να κοιμηθώ. Όμως σ’ ακούω να ζητάς από τους μαθητές Σου να αγρυπνούν. Είπες στον Πέτρο: «Σίμων, καθεύδεις; Ουκ ίσχυσας μίαν ώρα γρηγορήσαι;» (Μάρκ. ιδ’ 37). Είπες ακόμη στους δικούς Σου «γρηγορείτε και προσεύχεσθε, ινά μη εισέλθετε εις πειρασμόν. Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής» (Μάρκ. ιδ’ 38). Είναι αλήθεια ότι όλες μας οι νύχτες δεν είναι νύχτα της Γεθσημανή. Τουλάχιστον όμως δεν θα έπρεπε να Σου δώσω μια ώρα για μια νυχτερινή προσωπική επαφή; Η βραδινή προσευχή φαίνεται να έχει μια ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα. Δεν λησμονώ το συμπέρασμα- επιταγή που μας είπες στο τέλος μιας παραβολικής διηγήσεως για την προσευχή- παράκληση που γίνεται τα μεσάνυχτα: «αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» (Λουκ. ια’ 9). Κύριε, δος μου την επιθυμία και τη δύναμη να Σε ζητώ- τουλάχιστον μερικές φορές αν όχι πάντα- στις ώρες της νύχτας, αφαιρώντας λίγο χρόνο από τον ύπνο μου, όσο Εσύ νομίζεις. Εγέμισες τις νύχτες με τις προσευχές Σου! Ας είναι η νυχτερινή μου προσευχή μια συμμετοχή στις μυστικές νυχτερινές σου προσευχές, και προπαντός σ’ εκείνες που έκανες στον κήπο της Γεθσημανή, την παραμονή του θανάτου Σου!…
… Ακόμη και στον ύπνο μου δε θα ‘θελα να χωριστώ από Σένα. Προτού με πάρει ο ύπνος ψιθυρίζω μυστικά τη μεγάλη φωνή που άφησες τη στιγμή του θανάτου Σου πάνω στο σταυρό: «Πάτερ, εις χείρας Σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου» (Λουκ. κγ’ 46). Εδώ η προσευχή μου γίνεται ένα με τη δική Σου. Εναποθέτεις- τολμώ να εναποθέσω κι εγώ- στα χέρια του Πατέρα μαζί με τη δική Σου και τη δική μου ψυχή…
… Ίσως αυτή η νύχτα να ζητηθεί η ψυχή μου. Μα Σου την παρέδωσα πριν κοιμηθώ. Το σώμα μου κοιμάται, αλλ’ η ψυχή μου αγρυπνεί εν σοι. Όπως λέει η Σουλαμίτις «εγώ καθεύδω και η καρδία μου αγρυπνεί» (¶σμα Ασμάτων 5, 2). Εάν αποκοιμηθώ έχοντας ενώσει την ψυχή μου με τη δική Σου, έχοντας εναποθέσει τα πάντα σε Σένα, δεν θα φοβηθώ όταν ακουσθεί η κραυγή εν τω μέσω της νυκτός: «ιδού ο νυμφίος έρχεται, εξέρχεσθε εις απάντησιν αυτού» (Ματθ. κε’ 6). Θα σηκωθώ όλο χαρά και θα Σου πω: αγαπημένε μου Κύριε, πως Σε περίμενα!..."

(από το βιβλίο «Παρουσία του Χριστού» του Λεβ Ζιλέ)

Ιησού...


"Ιησού! λένε τα χείλη μου και τα μάτια γεμίζουν δάκρυα, η καρδιά ηδύνεται, η ψυχή κατανύσσεται.
Μόνο το όνομα Ιησούς απόψε μου γλύκανε την βραδυά. Τα χείλη χόρτασαν που το είπαν τόσες φορές.
Τα αυτιά ξεκουράστηκαν. Το πνεύμα ηυφράνθει που Τον σκέφτηκε. Τα μάτια έλαμψαν μέσα από τα υγρά
που έρρευσαν τόσο αβίαστα.
Ιησού, Ιησού, Ιησού...
Το γλυκύτατον τέκνο του Ουρανίου Πατρός.
Ιησού, Ιησού, Ιησού.
Η γλυκυτάτη μου προστασία.
Ιησού, Ιησού, Ιησού...
Με το όνομά Σου ας σταματήσουν τα χείλη μου να μιλούν, τα αυτιά μου να ακούνε, ο νους μου να σκέπτεται,
τα μάτια μου να βλέπουν....!
Αμήν!!!! "

(από το βιβλίο "Ξεσπάσματα της καρδιάς μου", Μητροπολίτου Χαλκίδος Νικολάου Σελέντη)

Για τον καιρό του εσωτερικού σκοταδιού...


"Ο καιρός αλλάζει και γίνεται από συννεφιασμένος αίθριος ή από ξηρός βροχερός. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Πρέπει να 'ναι κανείς έτοιμος να δει τον ήλιο να σκεπάζεται από σύννεφα μερικές φορές. Και οι άγιοι έχουν τις σκοτεινές τους στιγμές, τις σκοτεινές μέρες και εβδομάδες. Λένε οι ίδιοι, ότι τότε τους έχει αφήσει ο Θεός για να μπορέσουν να καταλάβουν και να εκτιμήσουν σωστά τον εαυτό τους, βλέποντας πόσο οικτροί και άθλιοι είναι, όταν στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις και δεν ενισχύονται από τον Κύριο. Οι σκοτεινές αυτές καταστάσεις που φαίνεται να μην έχουν κανένα νόημα, που φαίνονται γελοίες και άκαρπες, ενώ μας πολιορκούν συγχρόνως αμφιβολίες και πειρασμοί, είναι αναπόφευκτες. Είναι όμως δυνατό να καταλήξουν και σε θετικά αποτελέσματα.
Ένα ωραίο παράδειγμα για την κατανίκηση αυτών των σκοτεινών ημερών μας δίνει η οσία Μαρία η Αιγυπτία. Επί 48 ολόκληρα χρόνια ζούσε στην έρημο πέρα από τον Ιορδάνη. Εκεί πολύ συχνά την περικύκλωναν ορμητικοί οι πειρασμοί και οι αναμνήσεις της περασμένης αμαρτωλής ζωής της στην Αλεξάνδρεια. Την τραβούσασν δελεαστικά στα ίδια μονοπάτια σπρωχνοντάς την να εγκαταλείψει τη διαμονή της στην έρημο που ελεύθερα είχε διαλέξει. Όμως αυτή δεν άφηνε τον εαυτό της να νικηθεί και να υποχωρήσει. Έπεφτε κάτω στη γη. Παρακαλούσε από τα βάθη της καρδιάς της τον Κύριο να σπεύσει να τη βοηθήσει. Και δε σηκωνόταν προτού ταπεινωθεί η καρδιά της και ειρηνεύσει. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα. Έπρεπε να μένει επανειλημμένα και για πολλά μερόνυχτα πεσμένη καταγής. Και χρειάστηκε να περάσουν 17 χρόνια με τέτοιο σκληρό αγώνα. Ύστερα όμως απ' αυτό τον αγώνα ήρθε ο καιρός της γαλήνης και της ανάπαυσης.
Μείνε λοιπόν και συ ήρεμος και γαλήνιος τις μέρες αυτές. Μην αφήνεις τον εαυτό σου να δελεαστεί από τις χίλιες δυο γοητευτικές ευκαιρίες και τους πειρασμούς της κοσμικής ζωής, γιατί τότε είναι πιο εύκολο να νικηθεί. Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να ονειροπολεί, αλλά επίβαλέ του να βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση και νηφαλιότητα. Μην παραπονιέσαι και μην προσπαθείς να βρεις καμιά άλλη παρηγοριά παρά φωνάζοντας: "Ο Θεός, εις την βοήθειάν μου πρόσχες. Κύριε, εις το βοηθήσαι μοι σπεύσον" (Ψαλμ. ξθ΄2) και "προσελογίσθην μετά των καταβαινόντων εις λάκκον, εγενήθην ωσεί άνθρωπος αβοήθητος, εν νεκροίς ελεύθερος" (Ψαλμ. πζ΄5)
Πραγματική βοήθεια δεν μπορείς από πουθενά αλλού να περιμένεις. Και έχε υπόψη σου τούτο: την περίοδο αυτή δοκιμάζεται η υπομονή σου και η σταθερότητά σου. Αν σταθείς σταθερός και υπομείνεις τη δοκιμασί, ευχαρίστησε με όλη σου τη καρδιά το Θεό, που σου έδωσε τις αναγκαίες γι' αυτό δυνάμεις. Αν όμως δεν μπορέσεις να αντέξεις και πέσεις, χωρίς φυσικά καθόλου να το επιθυμείς, σήκω γρήγορα και χωρίς να χάσεις στιγμή παρακάλεσε τον Κύριο ολόψυχα να φανεί σπλαχνικός και ίλεος. Και σκέψου: έπαθα ό,τι μου άξιζε. Γιατί το ίδιο το σφάλμα σου είναι και η ποινή σου. Είχες πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Τώρα είδες τι είσαι και τι άξιζες. Απόκτησες μια σχετική εμπειρία πια. Μη λησμονήσεις να ευχαριστήσεις ταπεινά τον Κύριο."

(Ο δρόμος των ασκητών, Τίτο Κολλιάντερ, σελ.121-123)

Πώς θ' ανέβω ψηλά...


...Όποιος δεν εμπιστεύεται στον εαυτό του, αναρωτιέται με ευγνωμοσύνη και έκπληξη πως δεν έπεσε βαθύτερα. Ευλογεί το Θεό γιατί τον βοήθησε έγκαιρα, γιατί θα είχε πέσει ακόμα πιο χαμηλά. Σηκώνεται επάνω χωρίς να χάσει στιγμή και αρχίζει να προσεύχεται με ένα θερμότατο "Ευλογητός ει Κύριε!".
Ένα παραχαϊδεμένο παιδί, όταν πέσει, μένει πεσμένο και θρηνολογεί. Αναζητάει συμπάθεια και χάδια, για να παρηγορηθεί. Μην κάνεις το ίδιο, έστω κι αν πονάς πολύ. Σήκω αμέσως και συνέχισε τον αγώνα. Όποιος αγωνίζεται, είναι φυσικό να πληγωθεί. Μόνο οι άγγελοι δεν πέφτουν. Συγχρόνως όμως παρακάλεσε τον Κύριο να σε συγχωρέσει και προσπάθησε να είσαι προσεκτικότερος.
Μην ακολουθείς το παράδειγμα του Αδάμ, που έριχνε το βάρος της ενοχή στην Εύα. Μη δικαιολογείς τον εαυτό σου θεωρώντας ένοχη την γυναίκα, τον διάβολο ή οποιαδήποτε άλλη εξωτερική περίσταση. Η αιτία για την πτώση σου βρίσκεται μέσα σου. Τη στιγμή που εξαιτίας σου απομακρύνεται ο Κύριος της καρδιάς σου, επιτρέπεις στους κλέφτες και τους ληστές να μπουν μέσα της και να προκαλέσουν φοβερές καταστροφές. Παρακάλεσε το Θεό να μη ξαναγίνει αυτό από τώρα και στο εξής.
Τι κάνετε εδώ στο μοναστήρι; Ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό. Και αυτός αποκρίθηκε: πέφτουμε και σηκωνόμαστε, και πάλι πέφτουμε και πάλι σηκωνόμαστε και ξαναπέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε. Γιατί δεν περνούν πολλά λεπτά της ζωής σου χωρίς να πέσεις τουλάχιστον μία φορά. Παρακάλεσε τον Κύριο να δείξει το έλεος και την ευσπλαχνία Του σε όλους μας. Ζήτησε συγχώρηση και χάρη, όπως ζητάει ένας θανατοποινήτης, και να έχεις πάντα υπόψη σου πως "χάριτι εσμέν σεσωσμένοι" (Εφεσ. β΄ 5). Δεν μπορείς να 'χεις καμιά απαίτηση για απελευθέρωση και χάρη. Σκέψου πως μοιάζεις μ' ένα σκλάβο δραπέτη που είναι πεσμένος μπροστά στον αφέντη του και ζητάει το έλεός του. Τέτοια πρέπει να είναι η προσευχή σου, αν θέλεις να ακολουθήσεις τον άγιο Ισαάκ το Σύρο και να ξεφορτώσεις την καρδιά σου από το βάρος της αμαρτίας, για να βρεις έτσι τη σκάλα που θα σε βοηθήσει να ανεβείς ψηλά...

("Ο δρόμος των ασκητών", Τίτο Κολλιάντερ, σελ. 82-83)

ο Ναός...


Τι χρειάζεται κάθε μέρα και ώρα στον αμαρτωλό και ακάθαρτο άνθρωπο;
Έλεος, κάθαρσις και αγιασμός.
Πού ιδιαιτέρως προσφέρονται αυτά τα ουράνια δώρα;
Στην Εκκλησία.
Πότε;
Κατά την τέλεση των ιερών ακολουθιών και των μυστηρίων.
Είναι βέβαια δυνατόν να δίδονται σε κάθε τόπο και χρόνο, αλλά πουθενά τόσο πλούσια όσο στον ναό. Για τον λόγο αυτό ο ναός για τον χριστιανό είναι ό,τι πιο πολύτιμο, οίκος Θεού, «πηγή ύδατος ζώντος», τόπος παροχής του θείου ελέους και των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος.

Άγιος Ιω. Κροστάνδης

Ψυχροί και αδιάφοροι...


Στον ορατό κόσμο, στη φύση, βλέπουμε όλη τη σοφία, την αγάπη και την παντοδυναμία του Θεού. Αυτά τα βλέπουμε και μέσα στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και ακόμη, την απεριόριστη ευσπλαχνία του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο, που εκδηλώθηκε με την ενανθρώπιση, τα πάθη και την ανάσταση του μονογενούς Υιού Του, καθώς και με την παράδοση των ζωοποιών Μυστηρίων Του. Όποιος θέλει μπορεί να σωθεί μέσω των Μυστηρίων. Γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχει σωτηρία.
Προς αυτήν όμως την Εκκλησία που σώζει, οι χριστιανοί έγιναν ψυχροί και αδιάφοροι, σαν να μην είναι βαπτισμένα μέλη της.
Τι παράξενο και ζοφερό φαινόμενο είναι αυτό;

Άγιος Ιω. Κροστάνδης

Άνθρωπος της εκκλησίας...


Τι θα πει να είσαι άνθρωπος της Εκκλησίας;
Να τι θα πει, με απλά λόγια: Βλέπεις ένα φτωχό που ζητά ελεημοσύνη; Αναγνώρισε σ’ αυτόν τον αδελφό σου, και ελέησέ τον με την πεποίθηση ότι στο πρόσωπό του βλέπεις τον ίδιο τον Χριστό. Σε επισκέπτεται ένας άνθρωπος, γνωστός ή και άγνωστος; Δέξου τον πάλι όπως θα δεχόσουν τον Κύριο, αν σου χτυπούσε την πόρτα. Αγκάλιασέ τον με την αγάπη σου, φιλοξένησέ τον με χαρά και συζήτησε μαζί του πνευματικά θέματα.

Άγιος Ιω. Κροστάνδης

Ταπείνωση και έργα...


Είναι γνωστή η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Ο Φαρισαίος ήταν ακριβής τηρητής του νόμου. Νήστευε, προσεύχονταν, έκανε ελεημοσύνες. Αντίθετα, ο Τελώνης ήταν περιφρονητής του θείου νόμου, "έπινε το αίμα τού φτωχού λαού". Αυτοί οι δύο ήταν τα δύο άκρα της εποχής εκείνης. Και πήγαν στο Ιερό για προσευχή. Και ο Θεός δέχτηκε ως εύοσμο θυμίαμα την προσευχή του Τελώνη! Ο άδικος Τελώνης νίκησε το δίκαιο Φαρισαίο.
Τα καλά έργα έφεραν στο Φαρισαίο υπερηφάνεια "μυίαι θανατούσαι σαπριούσι ελαίου ηδύσματος". Όταν ψοφήσουν οι μύγες στο μυρωμένο λάδι, βρωμίζουν όλο το λάδι. Η υπερηφάνεια αχρήστεψε όλα τα καλά έργα του Φαρισαίου. "Όταν απουσιάζει το φως, όλα είναι σκοτεινά. Και όταν απουσιάζει η ταπείνωση, όλα τα κατορθώματα μας είναι άχρηστα".
Αντίστροφα, τα αμαρτωλά έργα έφεραν στον Τελώνη συντριβή, ταπείνωση. Και αυτή η ταπείνωση ήταν τόσο ισχυρό καλλυντικό, ώστε μετέτρεψε σε ευωδία τη δυσωδία των ακαθάρτων έργων του. "Καλλίτερα ένας νέος φτωχός και συνετός από βασιλιά ασύνετο και άφρονα", λέει η Γραφή. Στην περίπτωση μας ο φτωχός και συνετός νέος είναι ο Τελώνης, ενώ ο ασύνετος βασιλιάς είναι ο Φαρισαίος. Ήτοι, καλλίτερα αρέσει στο Θεό ένας αμαρτωλός με ταπείνωση και συντριβή, παρά ένας ενάρετος με εγωισμό. Με άλλα λόγια: ο Θεός δε θέλει αμαρτίες με ταπείνωση. Θέλει έργα με ταπείνωση. Θέλει τα έργα του Φαρισαίου και την ταπείνωση του Τελώνη. "Του Φαρισαίου τας αρετάς σπεύσωμεν μιμείσθαι και ζηλούν την του Τελώνου ταπείνωσιν" (Τριώδιον, Κυριακή του Τελώνου, ωδή ε).

Ταπείνωση: Ο θησαυρός των αγαθών.

α. "Εταπεινώθην και έσωσέν με" (Ψαλμ. 114, 6). Ο Μέγας Αντώνιος είδε εν όράματι την οδό που οδηγεί στη βασιλεία του Θεού. Την είδε γεμάτη από παγίδες και... συγκλονίστηκε! Γιατί άραγε; Είδε παγίδες εκεί που δεν περίμενε να δει. Εκεί όπου αυτός ο μεγάλος έμπειρος των παγίδων του διαβόλου, ούτε καν τις υποψιαζόταν! Κύριος γνωρίζει, τι είδε!!! Και τρομαγμένος λέει στο Θεό: "αν ο δρόμος αυτός κρύβει τέτοιες παγίδες, ποιος θα τις ξεπεράσει;" Και η απάντηση τού Θεού ήταν "Η ταπείνωση!" (Γεροντικό).
Ο Κύριος "τους ταπεινούς τω πνεύματι σώσει" (Ψαλμ. 33). Θα σώσει τον ταπεινό στο πνεύμα, αυτόν που δεν θεωρεί τον εαυτό του σοφό, αλλά φτωχό. Και γι' αυτό δεν ακολουθεί τον λογισμό του, όσο καλός και αν του φαίνεται. "Ο ταπεινόνους", λέει ο όσιος Ιωάννης, "και όταν ακόμα όλα τα σκέπτεται και τα πράττει κατά Θεό και τότε ακόμα δεν δίνει εμπιστοσύνη στον εαυτό του". Και τη συμβουλή που θα πάρει ευθύς την εφαρμόζει, γιατί είναι φτωχός "τω πνεύματι". Είπεν ο Αβάς Ησαΐας: "η απλότης του χαρακτήρος και το να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο αγιάζουν την καρδιά του ανθρώπου και τον καθιστούν απρόσβλητον από τον διάβολον". Και οδηγείται ολοταχώς προς τη βασιλεία του Θεού!
Στενή η οδός πού οδηγεί στη βασιλεία του Θεού. Και η πύλη του Παραδείσου είναι και στενή αλλά και χαμηλή. Και για να την περάσειςπρέπει να "ξεφουσκώσεις", από τον εγωισμό και να ταπεινωθείς. "Χωρίς ταπείνωση κανείς δεν πρόκειται να εισέλθει στον ουράνιο νυμφώνα".
β. "Επί τίνα επιβλέψω;" Ο Θεός φαίνεται να μονολογεί και να λέει: «και επί τίνα επιβλέψω, αλλ’ επί τον ταπεινόν και ησύχιον και τρέμοντα τους λόγους μου» (Ήσ. 66,2). Ποιόν άνθρωπο πάνω στη γη να συμπαθήσω; Ποιόν άλλον, παρά τον ταπεινό, τον ήσυχο και τον τρέμοντα τους λόγους μου. Πρώτα βάζει τον ταπεινό. «Ιδού λοιπόν, τι ο άνθρωπος δύναται να προσφέρει εις τον Θεόν εις ανάπαυσιν και κατοικίαν. Την συντετριμμένην και τεταπεινωμένην καρδίαν του. Ούτε οι μεγαλοπρεπείς ναοί, ούτε άλλο τι εις την άψυχον δημιουργίαν, ούτε τα αφιερώματα, τα εις τους ναούς προσφερόμενα, αρέσκουν εις τον Κύριον του ουρανού και της γης όσον η καρδία η ταπεινή και η μετά φόβου επιμελουμένη την τήρησιν των εντολών του. Χριστιανέ! Αυτόν τον Οποίον δεν χωρεί ο κόσμος ολόκληρος, δύναται να χωρέσει η πτωχή σου καρδία. Και να εύρη ο αυτάρκης και πάμπλουτος Θεός ανάπαυσιν εις την γυμνήν καρδίαν σου.» (Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις τον Ησαία)
Με άλλα λόγια, ο Ίδιος ο Θεός μας λέει ότι η συμπάθεια Του είναι ο ταπεινός! Απ’ αυτόν μαγεύεται και σαγηνεύεται. Και γι’ αυτό σ’ αυτόν δίδει τη χάρη Του. "Ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν". Το έδειξε άλλωστε εμπράκτως με την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου.
γ. Ταπείνωση: Μητέρα χαρισμάτων. Εφόσον η ταπείνωση σαγηνεύει τον Θεό, είναι λογικό να εμφανίζεται ο Θεός σε ταπεινές ψυχές. "Απλότητι δε και ταπεινώσει ο Θεός εμφανίζεται και ου κόποις" (Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός).
"Η γάρ σωματική γύμνασις προς ολίγον εστίν ωφέλιμος" (Α' Τιμ. 4, 8). Πολλοί ασκητές προκειμένου να αποκτήσουν πλούτο χαρισμάτων, αγάπη, θαυματουργικό και προορατικό χάρισμα, λιώνουν τη σάρκα τους στην άσκηση. Αδίκως βασανίζονται διότι λησμόνησαν οι ταλαίπωροι, λέει ο όσιος Ιωάννης, ότι κυρίως η ταπείνωση είναι η μητέρα αυτών των χαρισμάτων και όχι ο κόπος.

Πως αποκτάται.

"Εράσθητι αυτής και δοξάσθητι" (Παροιμ. 4, 6). Το αγιογραφικό αυτό χωρίο χρησιμοποιεί ο Μέγας Βασίλειος, όταν ομιλεί για την απόκτηση της ταπεινώσεως. Να επιδιώκεις, λέει, την ταπείνωση σα να την έχεις ερωτευθεί. Για την απόκτηση της απαιτείται και η κατά δύναμη σωματική άσκηση. Προπαντός δε η πολύπλευρη εσωτερική άσκηση. Και να ένας τρόπος: Έλεγε Γέρων: "Συνήθισε να λες σιγά - σιγά από την καρδιά σου για τους αδελφούς: Πραγματικά αυτοί είναι ανώτεροί μου στην εκτέλεση των εντολών του Θεού. Και πάλιν: Είναι σπουδαιότεροί μου. Έτσι θα θεωρείς τον εαυτό σου κατώτερο όλων. Και θα κατοικήσει το πνεύμα του Θεού εντός σου." Ο Μ. Βασίλειος λέει κάτι πιο "τολμηρό": "Να μην υπερηφανεύεσαι ποτέ εις βάρος του άλλου ούτε ακόμα και αυτών των υπερβολικά αμαρτωλών!" Να μην επιτρέψεις, δηλαδή, ποτέ στο λογισμό σου να καυχηθεί, ότι είσαι καλύτερος και από τον χειρότερο εγκληματία! Σου κακοφαίνεται; Άρα έχεις καλή ιδέα για τον εαυτό σου! Ένας λόγος παραπάνω να εφαρμόσεις την σοφή παραίνεση του Μ. Βασιλείου. Ό Απ. Παύλος το έλεγε και το πίστευε: "Είμαι ό πρώτος αμαρτωλός του κόσμου"(Α' Τιμ. 1, 15).

(συνέχεια από το «Σχολή Πολέμου» Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη)