Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Ιδανική Πολιτεία


Μαθαίνεις


Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις.
J o r g e L u i s B o r g e s | Μαθαίνεις

Che Guevara



Λόγια του Che Guevara:

Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν κυκλοφορούν με κουκούλες, για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί τον καιρό της επανάστασης ο λαός θα πρέπει να αναγνωρίζει στα πρόσωπα των επαναστατών την πρωτοπορία του.

*****************

Αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, τότε είσαι σύντροφός μου.

*****************

Διακινδυνεύοντας να φανώ γελοίος, επιτρέψτε μου να πω ότι ο αληθινός επαναστάτης οδηγείται από ένα μεγαλειώδες αίσθημα αγάπης. Είναι αδύνατον να σκεφτώ έναν γνήσιο επαναστάτη χωρίς αυτή την ιδιότητα.

*****************

Είμαστε ρεαλιστές, επιδιώκουμε το αδύνατο! (Seamos realistas, pidamos lo imposible!)

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Ανθρώπινη τρεπτότητα


Τι θα πεί άνθρωπος;
Θα πει όν με τρεπτότητα ασύλληπτη!
Θα πει πλάσμα που ανά πάσα ώρα μπορεί να το κυριέψει ο πνευματικός και ο σωματικός θάνατος!

-Ξ ύ π ν α !

Είναι ασύλληπτη η τ ρ ε π τ ό τ η τ α της ανθρώπινης φύσης,
στο κ ά θ ε
κ λ ά σ μ α
του χ ρ ό ν ο υ.

Είναι α π ί σ τ ε υ τ η!

"Αν δεις έναν τζαναμπέτη, έναν κακομοίρη... χριστιανός θα ναι"
π. Μωϋσής

Επιστολή του αείμνηστου μητρ. Νικολάου Σελέντη


Την ακόλουθη επιστολή την έστειλε ο αείμνηστος μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης στους συνεπισκόπους του μετά την έκπτωσή του και εκφράζοντας τον πόνο του για την τροπή των εκκλησιαστικών πραγμάτων. Αξίζει να διαβαστεί!
__________________________

6.8.1974
Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ, Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε,
Αυτό το «πάντοτε» του μεγάλου Αποστόλου, του πολλάκις διωχθέντος δια την αγάπη του Θεού, προσλαμβάνει ιδιαιτέραν σημασία εις την τελευταίαν δοκιμασίαν μου την οποία ο Παντοδύναμος επέτρεψεν.
Λέγω ότι είναι παραχώρησις Κυρίου όσα συμβαίνουν τελευταίως εις την Ελλαδικήν Εκκλησίαν, αλλά δεν αφίσταται ο λογισμός μου και της σκέψεως, ότι είναι καρπός παθών.
Γράφει ο ιστορικός Ευσέβιος εις την Εκκλησιαστικήν του ιστορίαν (βιβλ. 1,8) ότι η φιλαρχία και ο εγωισμός προκαλεί μεταξύ των επισκόπων φθόνον, έχθραν, μίσος, έριδας και απειλάς. Ποίος ημπορεί να αμφισβητήση ότι ταύτα δεν συμβαίνουν και σήμερον;
Μου έλεγεν ιεράρχης της σημερινής Εκκλησιαστικής Καταστάσεως ότι ο Ιερώνυμος έκανε μίαν παράταξιν και ημείς φροντίζομεν τώρα να κάνωμεν μίαν νέαν παράταξιν αρχιερέων. Δια να εκλείψη η «αλλοίωσις» της Ιεραρχίας, όπως έλεγεν άλλος παράγων της ημέρας, ή δια να επανέλθη «αποστολικότης» εις την ελλαδικήν Εκκλησίαν; «Ω θεία παρεμβολή»!!
Πόσον ελησμονήθη όμως το αληθές νόημα της Εκκλησίας εις όλην αυτήν την σύγχρονον τραγωδίαν. Ελησμονήθη ότι εις την Εκκλησίαν «ουκ έστιν Έλλην και Ιουδαίος», αλλά ένα μόνον χρέος, το μέγα χρέος της ενότητος περί της οποίας με τόσην αγωνίαν και τόσην έντασιν ωμίλησεν και προσευχήθη ο Ιδρυτής της.
«Κάνουν παράταξιν», φροντίζομεν δια την εξασφάλισιν των 51% που; Εκεί όπου «ο μελιζόμενος είναι μη διαιρούμενος;»
«Σχίζουν τον χιτώνα» αυτού κατά τον Άγιον Κυπριανόν, λησμονούντες ότι «Χριστός οθ μεμέρισται» κατά τον θείον Παύλο.
Εάν υπήρχεν ολίγος φόβος Θεού, τότε δεν θα «επωφθαλμία» ο ένας την επισκοπήν το άλλου «θέλων αρπάσαι αυτήν» όπως θα έγραφε ο Μ. Αθανάσιος (P. G. 25,701), δια να ικανοποιηθή αθεμίτως η φιλοδοξία των. Εάν υπήρχε στοιχειώδες αίσθημα ευθύνης δεν θα εγκαθιδρύετο και πάλιν το επάρατον μεταθετόν, αυτή η καταράκωσις του αρχιερέως του Χριστού έναντι ουρανού και γης.
Μου μηνύουν μερικοί ότι «έπρεπε να ρίξω λίγο νερό εις το κρασί μου» κατά το κοινώς λεγόμενον, ώστε να περισωθώ, όπως συνέβη με άλλους επισκόπους.
Βεβαίως υπάρχει η μέθοδος και είναι πολύ παλαιά την αναφέρει και ο Σωκράτης εις την Εκκλησιαστικήν του Ιστορία (βιβλ. 3, 25) «αεί προς τους κρατούντας αποκλείνειν». Και πράγματι απέβη «σωτήριος» δια μερικούς. Μένουν όμως χαρακτηριστικές οι εκφράσεις των τοιούτων. Σας αναφέρω ένα- δύο. –Πόσους θα βγάλετε Σεβασμιώτατε; Απάντησις –όσους θα ειπή ο Μακαριώτατος. Κάποιος άλλος ιεράρχης έλεγε και αυτός εις κύκλον συνεργατών του. «Δεν βλέπετε; Αρχιερείς καρατομούνται, Μητροπόλεις τριχοτομούνται, ενώ ημείς με τη στάσι μας συγχαρητήρια απ’ εδώ, συγχαρητήρια απ’ εκεί, μένομεν ανέπαφοι». Είναι όμως αυτή μία τακτική η οποία δεν είναι εις τα μέτρα μου. Είμαι αμαρτωλός μα οι γονείς μου με έμαθαν να προχωρώ όρθιος έστω αν γίνωμαι στόχος. Ο επίσκοπος ο εις τύπον Θεού ή Χριστού ιστάμενος οφείλει να είναι η εσταυρωμένη αλήθεια. Αυτός είναι το στόμα και η έκφρασις της αγωνιώσης τοπικής εκκλησίας και έχει χρέος αυτήν την αγωνίαν να την εκφράζη έστω εάν πέση. Επίορκος ποτέ δεν θα είμαι. Η Ορθοδοξία είναι διάλογος. Εάν σιωπήσωμεν, τότε εγκαθιδρύομεν έναν παπισμόν εις την Ανατολήν. Ας λέγουν οι ισχυροί της ημέρας ¨τους αντιλέγοντας ή πείσωμεν ή καταναγκάσωμεν ή κολάσωμεν» (Θεοδωρήτου Εκκλ. Ιστ. 2,25). Επήγε μου έλεγε αρχιερεύς, δορυφόρος του πρώτου, ο τότε Πρωθυπουργός και είπα «Μακαριώτατε, μας ενοχλούν τα υπομνήματα, τα τηλεγραφήματα, τι θα γίνη δια να σταματήσουν να ομιλούν οι αρχιερείς;» Και έτσι εγεννήθη το έκτρωμα της 7ης Συντακτικής πράξεως. Δεν επέτρεπεν όμως η Επισκοπική μου συνείδησις να σιωπήσω εις θέματα δια τα οποία και οι λίθοι αποκτούν στόμα δια να διαμαρτυρηθούν. Να μην διαμαρτυρηθώ δια το μεταθετόν, την παράδοσιν της Εκκλησιαστικής Παιδείας εις τον Καίσαρα, αφού απ’ αυτόν την παρέλαβεν ράκος η Εκκλησία; Να ανεχθώ την κανονικότητα των Επισκόπων να την καθορίζη μία και μόνον απόφασις του καίσαρος; Ακόμη δεν επέτρεπε η Αρχιερατική μου συνείδησις να μην είπω απ’ άμβωνος την πραγματικότητα δια την καταπίεσιν της Εκκλησίας από την Δικτακτορίαν. Εβροντοφώνησα π.χ. 1) Είμεθα ως Εκκλησία σκλάβοι χειρότερα από την τουρκοκρατίαν, δεν επιτρέπεται η Εκκλησία να είναι ο καρπαζοεισπράκτορας της Πολιτείας. 2) Ωμιλήσατε προς τους νέους περί έρωτος (είπα εις ομιλίαν πλατείας) και θα μείνουν απαθείς, ωμιλήσατε όμως περί ελευθερίας και δικαιοσύνης και θα ανοίξουν τα μάτια τους, τα αυτιά τους, τους πόρους του κορμιού των δια να σας ακούσουν, να ρουφήξουν το μήνυμά σας, να σας κάνουν σύμβολον, σημαία, φλάμπουρο και να σας ακολουθήσουν. 3) Είπα ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας και Υπουργών ότι η Ελλαδική Εκκλησία είναι αιμάσσουσα και σπαρασσομένη. 4) Εις τους απεσταλμένους του Ιωαννίδη ότι να φύγετε, ο κόσμος δεν σας θέλει κ.λπ.
Δεν έχει σημασία εάν όλα αυτά και άλλα όμοια συνελέγοντο δια σημειωμάτων εις φακέλλους. Εγώ έκανα το χρέος μου χωρίς δημαγωγίαν και εντυπωσιακήν προβολήν, μόνον και μόνον δια να υπάρχη όχι μόνον μαρτυρία μελάνης και χάρτου αλλά και μαρτύρων. Εις την Δ΄εν Χαλκηδόνι Αγ. Συνοδον οι Πατέρες ηξίωσαν να τηρηθή ο κανών όστις απαγορεύει όπως λαμβάνωνται αποφάσεις εναντίον απόντων και ετηρήθη. Εδώ απόντων των αδελφών επισκόπων, αναπολογήτων, δι’ απλής πληροφορίας καρατομούνται 12 αρχιερείς. Που η κανονική τάξις; Που το «οι κανόνες των πατέρων κρατείτωσαν»;
Δια την Ορθοδοξίαν είναι ακατανόητος η ικανοποίησις ενός Πρώτου όστις είναι γνωστόν υπό ποίας συνθήκας έγινε τοιούτος, να άρχη μιας ιεραρχίας δεσμίας, πεφιμωμένης και ταπεινωμένης. Από πληροφορίας τας οποίας έχω, οι νεωστί εκλεγέντες αρχιερείς εκάθησαν εις τα έδρανα και τους ελέχθη ότι η υπόστασίς σας εξαρτάται από την πιστήν εφαρμογήν των όσων θα είπη ο Πρώτος. «Σας εντρέπομαι που σας τηλεφωνώ και είμαι βαθύτατα θλιμμένος», μου έλεγεν προ ημερών Ιεράρχης και άλλος προσέθεσε εις καρατομηθέντα αδελφόν «λυπούμαι πολύ που σας κατεψήφισα. Δεν θα έπρεπε να το κάνω αλλά το έκανα».
Αυτά και άλλα όμοια μου υπενθυμίζουν όσα γράφονται δι’ άλλην παλαιάν σύνοδον ‘ότι δηλαδή «βία εγένετο, βία μετά πληγών. Καθαίρεσις ηπειλήθη» (MANSI 6,563).
Αδελφέ μου, εις όλας αυτάς τας ενεργείας ήτο εύκολον να διακρίνη τις ένα πρωτογονισμόν, έναν αταβισμόν. Μία σκοτεινή και ζοφώδης ρίζα ανθρωποφαγίας απεκαλύφθη τοις πάσι, ότι απετέλει την αφετηρίαν των όσων συνέβησαν. «Τους εφάγαμεν, έχομεν να φάμε ακόμη μερικούς. Δε θα έχει άλλα αίματα» κ.λπ. έλεγαν οι άγιοι πατέρες της 3ης και 7ης όχι Οικουμενικής Συνόδου, αλλά της Συντακτικής Πράξεως.
Είναι αξίωμα ιστορικόν ότι η μονομέρεια ενώ δεν έχει ισχύν είναι συγχρόνως και καταδικαστέα. Και εις τα τελευταία Εκκλησιαστικά γεγονότα η υπεροψία ηγνόησε το μέτρο, ελησμόνησε ότι η Ορθοδοξία και ο Ελλαδικός χώρος είναι περιοχαί του μέτρου και της αρμονίας.
Εντύπωσιν μου προξένησεν η συμπαράστασις του απλού ανθρώπου, του εργάτου και αγρότου και του θεωρουμένου θρησκευτικώς αδιαφόρου. Οι εκδηλώσεις και προσφορές των υπήρξαν συγκινητικαί. Μου προσέφερον οικόπεδα δια να κτίσω κατοικίαν, αυτοκίνητα δια να με μεταφέρουν, εργασίας επιστημονικάς και μελέτας σχετικάς με την νομικήν πλευράν του ζητήματός μου από επιστήμονας κ.λπ. Πώς εξηγείται αυτό;
Από την πολιτείαν του ποιμένος των; Ίσως. Κυρίως όμως από την κράζουσα και κατάφωρων αδικίαν ήτις εγένετο εις βάρος αυτού. Ένα παιδάκι της τρίτης Δημοτικού έλεγε, όπως με πληροφόρησαν, «Μα ο Δεσπότης μας δεν έκανε κάτι στραβό και ανάποδο για να τον διώξουν». Βλέπετε η ανθρώπινη ψυχή είναι λίαν ευαίσθητος εις το θέμα της αδικίας. Υπάρχει εις τα έγκατα της ανθρωπίνης υπάρξεως ένα βαθύτατο αίσθημα δια το τι είναι δίκαιον και άδικον. Και όταν η φθορά δεν έχει αποσυνθέσει τα πάντα ο άνθρωπος ανθίσταται ενστικτωδώς όταν προσβάλλεται ανθρώπινη αξιοπρέπεια έστω και εμμέσως. Οκτώ μήνας τώρα ποια είναι τα έργα και αι ημέραι του Αρχιεπισκόπου κ. Σεραφείμ Τίκα και του εκτελεστικού αποσπάσματός του;
Διέσπασαν την ενότητα της Ιεραρχίας, έθεσαν εν κινδύνω την πίστιν του ορθοδόξου λαού, εκινήθησαν μανιωδώς με αδυσώπητον σκληρότητα και φοβεράν πανουργίαν να πλήξουν κάθε ίχνος εκκλησιαστικής ελευθερίας και να εγκαθιδρύσουν μίαν εκκλησιαστικήν απολυταρχίαν και έναν στυγνόν δεσποτισμόν τύπου Αλή πασά Ιωαννίνων.
Η Ελλαδική Εκκλησία είναι ήδη εξαρθρωμένη εσωτερικώς, εν αποσυνθέσει διοικητικώς, εξωτερικώς εν περιφρονήσει, αξιοθρήνητος δια τους πιστούς, χλευαζομένη, διαπομπευομένη από τους εχθρούς.
Ο κλήρος εις ανυποληψίαν. Χορταίνουν ανεμπόδιστοι οι γνωστοί, ενώ τα εκκλησιαστικά ταμεία ευρίσκονται εν κρίει τρομακτική. Χάος! Άβυσσος άβυσσον επικαλείται. Ουδέποτε ένας τόσο μικρός άνθρωπος ηδύνατο να πραγματοποιή ένα τόσο μεγάλο κακό.
Αλλά ας τελειώνω. Η παρούσα ώρα είναι «καιρός προσευχής μόνον» όπως θα έλεγε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Ας προσευχόμεθα θερμώς εις τον Μεταμορφωθέντα Κύριον όπως μεταμορφώση τας καρδίας ημών και αλλάξη τα νοήματα ημών, φέρη την ευστάθειαν εις το σκάφος της Ελλαδικής Εκκλησίας και αναδείξη άνδρας οίτινες θα θέσουν ως σκοπόν της ζωής των «των μισθών της ειρηνοποιΐας επιτυχείν». (Μ. Βασ. Επιστ. P.G. 32,493).

Μετ’ αγάπης εν Κυρίω
+Νικόλαος

Πηγή: Νικόλαος Σελέντης (1931-1975) Μητροπολίτης Χαλκίδος, του Μητροπολίτου Φθιώτιδος Νικολάου

Η αμαρτωλή εκκλησία



...εἶπε ὁ Καρδινάλιος Εὐγένιος Τισερὰν τὸ 1964 στὸν θεολόγο καὶ φιλόλογο κ. Ἀντ. Ἐλευθεριάδη:
( ...ὁ ἐν λόγῳ Καρδινάλιος τοῦ ἐκμυστηρεύθηκε λίγους μῆνες μετὰ τὴ συνάντηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου μὲ τὸν Πάπα Παῦλο ΣΤ΄ στὰ Ἱεροσόλυμα ,τὸ 1964, τὰ ἀκόλουθα: )

«Αὐτὰ ποὺ ἔγιναν στὰ Ἱεροσόλυμα μεταξὺ τοῦ Πάπα καὶ τοῦ Πατριάρχη εἶναι μία ἐκδήλωση διπλωματίας καὶ τίποτε ἄλλο, ξένη καὶ ἀπαράδεκτη ἀπὸ θεολογικῆς πλευρᾶς. Ἀγαπητέ μου Ἀντώνιε,μείνετε σεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκεῖ ποὺ εἶστε.
Μιὰ μέρα ἐμεῖς, ἡ ἁμαρτωλὴ Ἐκκλησία, θὰ ἔρθουμε γονατιστοὶ καὶ θὰ ζητήσουμε μετάνοια γιὰ ὅσα πράξαμε στὴν ἱστορία».


Από: http://christianvivliografia.wordpress.com/2013/03/12/ἡ-ἁμαρτωλὴ-ἐκκλησία/

"Όση ευκαιρία για κακό σου δόθηκε, την εξάντλησες... 
Κανείς δεν εγγυάται ότι αν σου δινόταν μεγαλύτερη ευκαιρία για εξαπάτηση, 
δεν θα την εκμεταλλευόσουν στο έπακρο..."

Αν δεν μάθω...


"Αν δεν μάθω να ΔΙΝΟΜΑΙ,
αν δεν μάθω να ΠΡΟΣΦΕΡΟΜΑΙ,
αν δεν μάθω να ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ,
αν δεν μάθω να ΣΥΓΧΩΡΩ,
αν δεν μάθω να ΚΑΤΑΝΟΩ,
αν δεν μάθω να ΑΓΑΠΩ...
δεν θα μάθω ΤΙΠΟΤΑ στη ζωή μου..."

Πριν...


Πριν μιλήσεις ,άκου
Πριν γράψεις ,σκέψου

Πριν πληγώσεις,νιώσε
Πριν μισήσεις,αγάπησε
Πριν τα παρατήσεις,προσπάθησε
αλλά πριν πεθάνεις ,ζήσε!

Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Είδα!




Eίδα μια χώρα ξωτικιά στ' ανήσυχο όνειρό μου:
πόσ' όμορφη δε θα το πει ποτέ καμιά ψυχή.
Tο νου μου πήρε κι άφησα το φτωχικό χωριό μου
κι έκανα τάμα μόνο εκεί ν' αράξω· μόνο εκεί.

Tρελλό παιδί ξεκίνησα δεμένο με τα μάγια
του ονείρου μου, κι εγνώρισα τις χώρες του γιαλού,
είδα τις χώρες π' άστραφταν σε κάμπους και σε πλάγια,
μα η χώρα μου, όλο πήγαινα- κι ήτανε πάντ' αλλού.

Διαβάτες μ' ανταμώσανε καλοί και μου 'παν: Mείνε
είν' όμορφη κι η χώρα μας· καιρός ν' αράξεις πια.
είν' όμορφη κι η χώρα σας, διαβάτες, μα δεν είναι
εκείνη που ονειρεύτηκα και με τραβάει μακριά.

Έτσ' είναι. Σύρτε, κι άστε με να σιγοταξιδεύω
και να περνάω μονάχος μου και κάμπους και βουνά,
ίσως τη βρω· μ' αν δεν τη βρω τη χώρα που γυρεύω
μη μου ζητάτε, αδέρφια μου, ν' αράξω πουθενά...

Λάμπρος Πορφύρας

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Χριστός Ανέστη!



Ανάσταση είναι και η ψυχή δεν είναι τώρα μοναχή 
καθώς εχτές και πρώτα!
Κάποιος βαδίζει στο πλευρό, της απαλαίνει το σταυρό, 
σπογγίζει τον ιδρώτα...

Γ. Βερίτης

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Μάθε να σιωπάς...



Θα το ξαναπώ για άλλη μια φορά. Μάθε να σιωπάς. Μην αφήνεις να βλέπουν οι άλλοι τι κρατάς στα χέρια σου. Δουλεύεις για τον Αόρατο. Ας είναι και το έργο σου αόρατο. Όταν σκορπίζει κανείς γύρω του ψίχουλα, μαζεύονται τα πουλιά που στέλνει ο διάβολος, λένε οι άγιοι.
Πρόσεξε την αυτοϊκανοποίηση. Καρποί που τους πέτυχε κανείς με πολύ κόπο μπορεί να γίνουν μονάχα μια μπουκιά στο διάβολο. Γιαυτό οι πατέρες δίνουν τη συμβουλή: Να ενεργείς με διάκριση. Από δυο κακά διάλεγε το μικρότερο. Βρίσκεσαι κάπου και σε προσφέρουν κάτι. Διάλεξε το μικρότερο κομμάτι αν τίθεται ζήτημα εκλογής. Αν όμως κάποιος ή κάποιοι βλέπουν τι θα κάνεις τότε προτίμησε να ακολουθήσεις τη μέση οδό, που θα προκαλούσε την πιο μικρή αίσθηση στους άλλους. Προσπάθησε δηλαδή, με κάθε τρόπο να μένεις αφανής και να περνάς όσο πιο πολύ μπορείς απαρατήρητος. Να το έχεις αυτό σαν έναν κανόνα πάντοτε. Μη μιλάς για τον εαυτό σου, πώς κοιμήθηκες, τι ονειρεύτηκες, τι σου συνέβηκε. Μη λες τη γνώμη σου ευκαίρως - ακαίρως και μάλιστα χωρίς να ερωτηθείς. Μην κάνεις λόγο για τις ανάγκες σου και τις υποθέσεις σου. Όταν διαρκώς για αυτά μιλάς τρέφεις απλούστατα το ναρκισσισμό σου με την αυτοαπασχόλησή σου.

  Μη ζητάς να αλλάζεις διαρκώς δουλειά, τόπο κατοικίας και τα παρόμοια. Να έχεις πάντα υπόψη σου πως δεν υπάρχει κανένας τόπος, καμιά κοινωνική θέση, καμιά εξωτερική κατάσταση που να μην εξυπηρετεί τον αγώνα που διάλεξες. Εξαιρούνται μονάχα οι δουλειές που εξυπηρετούν τα πάθη και τις κακίες μας. Μη ζητάς γι αυτό ψηλότερες θέσεις και μεγαλύτερους τίτλους με τη σκέψη πως έτσι θα επιτύχεις πιο καλά στον αγώνα σου.Όσο πιο ταπεινή είναι η θέση που έχεις, τόσο πιο ελεύθερος είσαι.  Μη βιάζεσαι να επιδείξεις τις γνώσεις σου και τις ικανότητές σου. Μην αντιλές με πείσμα και μην ανακατεύεσαι σε φιλονικείες και μαλώματα. Αναγνώριζε το δίκιο των άλλων. Με τον τρόπο αυτό θα μάθεις τη δύσκολη τέχνη της υποταγής και της ανοχής και μαζί με αυτή και την ταπεινοφροσύνη. Δέξου τις παρατηρήσεις που σου κάνουν χωρίς μουρμούρα. Να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη, όταν σε υποδέχονται με σκαιότητα, χωρίς εκτίμηση ή και χωρίς να σου δώσουν προσοχή. Αλλά μη δημιουργείς ο ίδιος ταπεινωτικές καταστάσεις. Παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας τόσο άφθονα όσα έχεις ανάγκη! Παρατηρούμε εκείνον που διαρκώς υποκλίνεται και επιδεικτικά εξυπηρετεί τους άλλους και ίσως να πούμε πόσο ταπεινός είναι! Αλλά  ο πραγματικός ταπεινός διαφεύγει την προσοχή του περιβάλλοντός του, ο κόσμος δεν τον παρατηρεί (Α Ιωάν γ 1). Για τον κόσμο συνήθως είναι ένα μηδενικό. 

  Όταν ο Πέτρος και ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης «αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν» τον Κύριο (Ματθ. δ 18-22), τι να είπαν οι συνάδελφοί τους που έμειναν στην ακτή; Γι αυτούς τα δύο ζεύγη των αδερφών εξαφανίστηκαν, χάθηκαν. Μην είσαι αναποφάσιστος. Μη φοβάσαι να εξαφανιστείς όπως οι άγιοι απόστολοι, και να απομακρυνθείς από την αμαρτωλή και διεστραμμένη γενιά που μας περιτριγυρίζει. Τι θέλεις να κερδίσεις; Τον κόσμο ή την ψυχή σου; (Μαρκ. η 35-3). «Ουαί υμίν όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι». (Λουκ. στ 26).

("Ο δρόμος των ασκητών", Τίτο Κολλιάντερ)

Να είσαι σαν μια ρόδα...




Αν δε βρίσκουμε μέσα μας πλούσιους καρπούς αγάπης, ειρήνης, χαράς, καλοσύνης, ταπεινοφροσύνης, απλότητας, ειλικρίνειας, πίστης, υπομονής, τότε όλη η εργασία μας πάει στα χαμένα, παρατηρεί ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος. Η εργασία γίνεται για να έχουμε κάποτε συγκομιδή. Η συγκομιδή όμως είναι του Κυρίου.
 
Συνεπώς πρόσεχε άγρυπνα τον εαυτό σου και γίνε συνετός. Αν παρατηρήσεις πώς γίνεσαι ευερέθιστος και ανυπόμονος, τότε γίνε λίγο πιο χαλαρός στις απαιτήσεις σου. Νιώθεις ότι υποβλέπεις εύκολα τους άλλους και τους μαλώνεις ή τους κάνεις με το παραμικρό υποδείξεις; Να ξέρεις πώς βρίσκεσαι σε λάθος δρόμο. ΄Οποιος απαρνείται τον εαυτό του δεν έχει λόγους να μαλώνει εγωϊστικά τους άλλους. ΄Εχεις ίσως την εντύπωση ότι σε ενοχλούν οι άλλοι ή οι εξωτερικές περιστάσεις; Δεν έχεις καταλάβει τότε σωστά τη δουλειά σου. Κάτι που φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι είναι ενοχλητικό είναι στην πραγματικότητα μια ευκαιρία για την εξάσκηση της υπομονής, της ανοχής και της υπακοής. Ο ταπεινός ποτέ δεν ενοχλείται. Μπορεί ίσως μόνο να ενοχλεί τους άλλους. Γι’ αυτό παραμέριζε και εξαφάνιζε τον εαυτό σου. «Είσελθε εις το ταμείον σου» και κλείσε την θύραν σου. Κι όταν ακόμα είσαι υποχρεωμένος να ζεις μέσα σε μεγάλη και θορυβώδη συντροφιά. Και αν αυτό σου φαίνεται βαρύ, από καιρό σε καιρό βγες έξω, οπουδήποτε, αρκεί να είσαι μονάχος και φώναξε με όλη σου την ψυχή και ζήτησε τη βοήθεια του Κυρίου. Ο Κύριος θα εισακούσει τη δέησή σου.
 
Να είσαι, στο φρόνημά σου, σαν μια ρόδα, συμβουλεύει ο στάρετς Αμβρόσιος. ΄Οσο λιγότερο ακουμπάει στη γη η ρόδα τόσο πιο γρήγορα γυρίζει και τρέχει προς τα εμπρός. Μη σκέφτεσαι, μη μιλάς και μην προσκολλάσαι στα γήινα πράγματα, περιορίσου μόνο στα πιο αναγκαία. Ο ίδιος πνευματικός υπενθυμίζει, από την άλλη, ότι ρόδα πού βρίσκεται εντελώς στον αέρα δεν μπορεί να γυρίσει, ούτε να κινήσει το όχημα προς τα εμπρός.
 
(Ο δρόμος των ασκητών, Τίτο Κολλιάντερ, σελ.121-123)

Αν


Μια παραλλαγή από το γνωστό ποίημα του Κίπλινγκ «ΑΝ»

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό...
Αν μπορείς στην τρικυμία, να κρατήσεις ψυχραιμία,
αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίζεις το καλό...
Αν μπορείς όταν σε βρίζουν, να μη βγάλεις τσιμουδιά,
αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα,
αν μπορείς να συγχωρήσεις όσους σ’ έχουν αδικήσει,
αν μπορείς να αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει...
Αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στη χαρά και στην οδύνη,
αν η Πίστη στην ψυχή σου, μπρος σε τίποτα δε σβήνει...
Αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις,
αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,
αν ΠΟΤΕ δε σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί...
αν στα ψέματα των άλλων, δε λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις αλλά ούτε και να κλαις,
όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις...
αν μπορείς με ηρεμία, δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα...
Αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ‘ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μη μένεις με τα χέρια σταυρωμένα...
Αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δε σου σηκώνουν...
Αν οι φίλοι και οι εχθροί σου δε μπορούν να σε πληγώσουν...
Αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά....

Ε!!! Παιδί μου τότε πια...
Θα μπορέσεις όπως πρέπει να απολαύσεις τη ζωή σου,
θα ‘σαι άνθρωπος σπουδαίος και ο Θεός θα ‘ναι μαζί σου!!!!!!

Μη μέτρει σε αυτόν εν παντί έργω σου


Μην κάθεσαι να κρίνης τον εαυτό σου για κάτι που έχεις κάνει – κάλο, κακό, αρετή, αμαρτία, ή να τον συγκρίνεις με τους άλλους. Πόσες φορές το αντιμετωπίζουμε αυτό!

Ας επιλανθανώμεθα των όπισθεν και ας μην μας ενδιαφέρη το τι κάναμε. Διότι, εξετάζοντας τι κάναμε, ανακαλύπτουμε ότι κάναμε κάτι σπουδαίο ή κάτι κακό, κάτι μεγαλύτερο και ωραιότερο και επιτυχέστερο από αυτό που κάνει ο άλλος, ή κάτι μικρότερο.

Είτε καθ’ εαυτό το κρίνουμε είτε εν σχέσει προς τον άλλον, θα περιπέσωμε σε μια από τις δύο παγίδες: ή στην υπερηφάνεια, αν θα είναι καλό η καλύτερο, ή στην απογοήτευση, στην κακομοιριά, στην κατάπτωσι της υπάρξεως μας, αν δεν είναι καλό.

Διότι, όσο και αν νομίζουμε ότι είμαστε ώριμοι, όσο και αν πιστεύουμε ότι έχομε δύναμι, μέσα μας φέρομε την αδυναμία του Αδάμ και της Εύας, το εύθραυστο εγώ, που μας κληροδότησαν οι προπάτορες μας. Για να μένης λοιπόν ατάραχος στους λογισμούς σου, ποτέ μην κάθεσαι να λογαριάσης τι έκανες. Αυτό ισχύει για κάθε τι που μας συμβαίνει.

Πως όμως θα εξομολογηθώ, εάν δεν κρίνω; Στην εξομολόγηση δεν κάνω ανάλυσι των έργων μου, αλλά αναφορά των αμαρτημάτων μου. Αυτό είναι διαφορετικό, διότι δεν αξιολογώ τα έργα μου, απλώς τα αναφέρω. Δεν κάθομαι προηγουμένως να σκεφθώ τι έκανα και τι δεν έκανα, διότι αυτό δημιουργεί πνιγηρή ατμόσφαιρα στην ψυχή μου.
Εάν διαπιστώσουμε ότι πάμε καλύτερα, καταλαβαίνετε σε τι βαθμό εγωισμού μπορούμε να πέσουμε. Το μη μέτρει σε αυτόν εν παντί έργω σου είναι πραγματική σοφία. Οι περισσότεροι, όταν πέφτωμε, πέφτομε και γι’ αυτόν τον λόγο, ή τον χρησιμοποιούμε για να δικαιολογούμε τα πάθη μας. Αμάρτησα, λόγου χάριν, μια φορά και μετά λέγω: Τι ωφελεί τώρα να μετανοήσω; Τι κακομοιριά! Πόσο καταρρακώνεται έτσι το είναι μας!
αββάς Ησαΐας (γ. Αιμιλιανού)...