__________________________
6.8.1974
Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ, Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε,
Αυτό το «πάντοτε» του μεγάλου Αποστόλου, του πολλάκις διωχθέντος δια την αγάπη του Θεού, προσλαμβάνει ιδιαιτέραν σημασία εις την τελευταίαν δοκιμασίαν μου την οποία ο Παντοδύναμος επέτρεψεν.
Λέγω ότι είναι παραχώρησις Κυρίου όσα συμβαίνουν τελευταίως εις την Ελλαδικήν Εκκλησίαν, αλλά δεν αφίσταται ο λογισμός μου και της σκέψεως, ότι είναι καρπός παθών.
Γράφει ο ιστορικός Ευσέβιος εις την Εκκλησιαστικήν του ιστορίαν (βιβλ. 1,8) ότι η φιλαρχία και ο εγωισμός προκαλεί μεταξύ των επισκόπων φθόνον, έχθραν, μίσος, έριδας και απειλάς. Ποίος ημπορεί να αμφισβητήση ότι ταύτα δεν συμβαίνουν και σήμερον;
Μου έλεγεν ιεράρχης της σημερινής Εκκλησιαστικής Καταστάσεως ότι ο Ιερώνυμος έκανε μίαν παράταξιν και ημείς φροντίζομεν τώρα να κάνωμεν μίαν νέαν παράταξιν αρχιερέων. Δια να εκλείψη η «αλλοίωσις» της Ιεραρχίας, όπως έλεγεν άλλος παράγων της ημέρας, ή δια να επανέλθη «αποστολικότης» εις την ελλαδικήν Εκκλησίαν; «Ω θεία παρεμβολή»!!
Πόσον ελησμονήθη όμως το αληθές νόημα της Εκκλησίας εις όλην αυτήν την σύγχρονον τραγωδίαν. Ελησμονήθη ότι εις την Εκκλησίαν «ουκ έστιν Έλλην και Ιουδαίος», αλλά ένα μόνον χρέος, το μέγα χρέος της ενότητος περί της οποίας με τόσην αγωνίαν και τόσην έντασιν ωμίλησεν και προσευχήθη ο Ιδρυτής της.
«Κάνουν παράταξιν», φροντίζομεν δια την εξασφάλισιν των 51% που; Εκεί όπου «ο μελιζόμενος είναι μη διαιρούμενος;»
«Σχίζουν τον χιτώνα» αυτού κατά τον Άγιον Κυπριανόν, λησμονούντες ότι «Χριστός οθ μεμέρισται» κατά τον θείον Παύλο.
Εάν υπήρχεν ολίγος φόβος Θεού, τότε δεν θα «επωφθαλμία» ο ένας την επισκοπήν το άλλου «θέλων αρπάσαι αυτήν» όπως θα έγραφε ο Μ. Αθανάσιος (P. G. 25,701), δια να ικανοποιηθή αθεμίτως η φιλοδοξία των. Εάν υπήρχε στοιχειώδες αίσθημα ευθύνης δεν θα εγκαθιδρύετο και πάλιν το επάρατον μεταθετόν, αυτή η καταράκωσις του αρχιερέως του Χριστού έναντι ουρανού και γης.
Μου μηνύουν μερικοί ότι «έπρεπε να ρίξω λίγο νερό εις το κρασί μου» κατά το κοινώς λεγόμενον, ώστε να περισωθώ, όπως συνέβη με άλλους επισκόπους.
Βεβαίως υπάρχει η μέθοδος και είναι πολύ παλαιά την αναφέρει και ο Σωκράτης εις την Εκκλησιαστικήν του Ιστορία (βιβλ. 3, 25) «αεί προς τους κρατούντας αποκλείνειν». Και πράγματι απέβη «σωτήριος» δια μερικούς. Μένουν όμως χαρακτηριστικές οι εκφράσεις των τοιούτων. Σας αναφέρω ένα- δύο. –Πόσους θα βγάλετε Σεβασμιώτατε; Απάντησις –όσους θα ειπή ο Μακαριώτατος. Κάποιος άλλος ιεράρχης έλεγε και αυτός εις κύκλον συνεργατών του. «Δεν βλέπετε; Αρχιερείς καρατομούνται, Μητροπόλεις τριχοτομούνται, ενώ ημείς με τη στάσι μας συγχαρητήρια απ’ εδώ, συγχαρητήρια απ’ εκεί, μένομεν ανέπαφοι». Είναι όμως αυτή μία τακτική η οποία δεν είναι εις τα μέτρα μου. Είμαι αμαρτωλός μα οι γονείς μου με έμαθαν να προχωρώ όρθιος έστω αν γίνωμαι στόχος. Ο επίσκοπος ο εις τύπον Θεού ή Χριστού ιστάμενος οφείλει να είναι η εσταυρωμένη αλήθεια. Αυτός είναι το στόμα και η έκφρασις της αγωνιώσης τοπικής εκκλησίας και έχει χρέος αυτήν την αγωνίαν να την εκφράζη έστω εάν πέση. Επίορκος ποτέ δεν θα είμαι. Η Ορθοδοξία είναι διάλογος. Εάν σιωπήσωμεν, τότε εγκαθιδρύομεν έναν παπισμόν εις την Ανατολήν. Ας λέγουν οι ισχυροί της ημέρας ¨τους αντιλέγοντας ή πείσωμεν ή καταναγκάσωμεν ή κολάσωμεν» (Θεοδωρήτου Εκκλ. Ιστ. 2,25). Επήγε μου έλεγε αρχιερεύς, δορυφόρος του πρώτου, ο τότε Πρωθυπουργός και είπα «Μακαριώτατε, μας ενοχλούν τα υπομνήματα, τα τηλεγραφήματα, τι θα γίνη δια να σταματήσουν να ομιλούν οι αρχιερείς;» Και έτσι εγεννήθη το έκτρωμα της 7ης Συντακτικής πράξεως. Δεν επέτρεπεν όμως η Επισκοπική μου συνείδησις να σιωπήσω εις θέματα δια τα οποία και οι λίθοι αποκτούν στόμα δια να διαμαρτυρηθούν. Να μην διαμαρτυρηθώ δια το μεταθετόν, την παράδοσιν της Εκκλησιαστικής Παιδείας εις τον Καίσαρα, αφού απ’ αυτόν την παρέλαβεν ράκος η Εκκλησία; Να ανεχθώ την κανονικότητα των Επισκόπων να την καθορίζη μία και μόνον απόφασις του καίσαρος; Ακόμη δεν επέτρεπε η Αρχιερατική μου συνείδησις να μην είπω απ’ άμβωνος την πραγματικότητα δια την καταπίεσιν της Εκκλησίας από την Δικτακτορίαν. Εβροντοφώνησα π.χ. 1) Είμεθα ως Εκκλησία σκλάβοι χειρότερα από την τουρκοκρατίαν, δεν επιτρέπεται η Εκκλησία να είναι ο καρπαζοεισπράκτορας της Πολιτείας. 2) Ωμιλήσατε προς τους νέους περί έρωτος (είπα εις ομιλίαν πλατείας) και θα μείνουν απαθείς, ωμιλήσατε όμως περί ελευθερίας και δικαιοσύνης και θα ανοίξουν τα μάτια τους, τα αυτιά τους, τους πόρους του κορμιού των δια να σας ακούσουν, να ρουφήξουν το μήνυμά σας, να σας κάνουν σύμβολον, σημαία, φλάμπουρο και να σας ακολουθήσουν. 3) Είπα ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας και Υπουργών ότι η Ελλαδική Εκκλησία είναι αιμάσσουσα και σπαρασσομένη. 4) Εις τους απεσταλμένους του Ιωαννίδη ότι να φύγετε, ο κόσμος δεν σας θέλει κ.λπ.
Δεν έχει σημασία εάν όλα αυτά και άλλα όμοια συνελέγοντο δια σημειωμάτων εις φακέλλους. Εγώ έκανα το χρέος μου χωρίς δημαγωγίαν και εντυπωσιακήν προβολήν, μόνον και μόνον δια να υπάρχη όχι μόνον μαρτυρία μελάνης και χάρτου αλλά και μαρτύρων. Εις την Δ΄εν Χαλκηδόνι Αγ. Συνοδον οι Πατέρες ηξίωσαν να τηρηθή ο κανών όστις απαγορεύει όπως λαμβάνωνται αποφάσεις εναντίον απόντων και ετηρήθη. Εδώ απόντων των αδελφών επισκόπων, αναπολογήτων, δι’ απλής πληροφορίας καρατομούνται 12 αρχιερείς. Που η κανονική τάξις; Που το «οι κανόνες των πατέρων κρατείτωσαν»;
Δια την Ορθοδοξίαν είναι ακατανόητος η ικανοποίησις ενός Πρώτου όστις είναι γνωστόν υπό ποίας συνθήκας έγινε τοιούτος, να άρχη μιας ιεραρχίας δεσμίας, πεφιμωμένης και ταπεινωμένης. Από πληροφορίας τας οποίας έχω, οι νεωστί εκλεγέντες αρχιερείς εκάθησαν εις τα έδρανα και τους ελέχθη ότι η υπόστασίς σας εξαρτάται από την πιστήν εφαρμογήν των όσων θα είπη ο Πρώτος. «Σας εντρέπομαι που σας τηλεφωνώ και είμαι βαθύτατα θλιμμένος», μου έλεγεν προ ημερών Ιεράρχης και άλλος προσέθεσε εις καρατομηθέντα αδελφόν «λυπούμαι πολύ που σας κατεψήφισα. Δεν θα έπρεπε να το κάνω αλλά το έκανα».
Αυτά και άλλα όμοια μου υπενθυμίζουν όσα γράφονται δι’ άλλην παλαιάν σύνοδον ‘ότι δηλαδή «βία εγένετο, βία μετά πληγών. Καθαίρεσις ηπειλήθη» (MANSI 6,563).
Αδελφέ μου, εις όλας αυτάς τας ενεργείας ήτο εύκολον να διακρίνη τις ένα πρωτογονισμόν, έναν αταβισμόν. Μία σκοτεινή και ζοφώδης ρίζα ανθρωποφαγίας απεκαλύφθη τοις πάσι, ότι απετέλει την αφετηρίαν των όσων συνέβησαν. «Τους εφάγαμεν, έχομεν να φάμε ακόμη μερικούς. Δε θα έχει άλλα αίματα» κ.λπ. έλεγαν οι άγιοι πατέρες της 3ης και 7ης όχι Οικουμενικής Συνόδου, αλλά της Συντακτικής Πράξεως.
Είναι αξίωμα ιστορικόν ότι η μονομέρεια ενώ δεν έχει ισχύν είναι συγχρόνως και καταδικαστέα. Και εις τα τελευταία Εκκλησιαστικά γεγονότα η υπεροψία ηγνόησε το μέτρο, ελησμόνησε ότι η Ορθοδοξία και ο Ελλαδικός χώρος είναι περιοχαί του μέτρου και της αρμονίας.
Εντύπωσιν μου προξένησεν η συμπαράστασις του απλού ανθρώπου, του εργάτου και αγρότου και του θεωρουμένου θρησκευτικώς αδιαφόρου. Οι εκδηλώσεις και προσφορές των υπήρξαν συγκινητικαί. Μου προσέφερον οικόπεδα δια να κτίσω κατοικίαν, αυτοκίνητα δια να με μεταφέρουν, εργασίας επιστημονικάς και μελέτας σχετικάς με την νομικήν πλευράν του ζητήματός μου από επιστήμονας κ.λπ. Πώς εξηγείται αυτό;
Από την πολιτείαν του ποιμένος των; Ίσως. Κυρίως όμως από την κράζουσα και κατάφωρων αδικίαν ήτις εγένετο εις βάρος αυτού. Ένα παιδάκι της τρίτης Δημοτικού έλεγε, όπως με πληροφόρησαν, «Μα ο Δεσπότης μας δεν έκανε κάτι στραβό και ανάποδο για να τον διώξουν». Βλέπετε η ανθρώπινη ψυχή είναι λίαν ευαίσθητος εις το θέμα της αδικίας. Υπάρχει εις τα έγκατα της ανθρωπίνης υπάρξεως ένα βαθύτατο αίσθημα δια το τι είναι δίκαιον και άδικον. Και όταν η φθορά δεν έχει αποσυνθέσει τα πάντα ο άνθρωπος ανθίσταται ενστικτωδώς όταν προσβάλλεται ανθρώπινη αξιοπρέπεια έστω και εμμέσως. Οκτώ μήνας τώρα ποια είναι τα έργα και αι ημέραι του Αρχιεπισκόπου κ. Σεραφείμ Τίκα και του εκτελεστικού αποσπάσματός του;
Διέσπασαν την ενότητα της Ιεραρχίας, έθεσαν εν κινδύνω την πίστιν του ορθοδόξου λαού, εκινήθησαν μανιωδώς με αδυσώπητον σκληρότητα και φοβεράν πανουργίαν να πλήξουν κάθε ίχνος εκκλησιαστικής ελευθερίας και να εγκαθιδρύσουν μίαν εκκλησιαστικήν απολυταρχίαν και έναν στυγνόν δεσποτισμόν τύπου Αλή πασά Ιωαννίνων.
Η Ελλαδική Εκκλησία είναι ήδη εξαρθρωμένη εσωτερικώς, εν αποσυνθέσει διοικητικώς, εξωτερικώς εν περιφρονήσει, αξιοθρήνητος δια τους πιστούς, χλευαζομένη, διαπομπευομένη από τους εχθρούς.
Ο κλήρος εις ανυποληψίαν. Χορταίνουν ανεμπόδιστοι οι γνωστοί, ενώ τα εκκλησιαστικά ταμεία ευρίσκονται εν κρίει τρομακτική. Χάος! Άβυσσος άβυσσον επικαλείται. Ουδέποτε ένας τόσο μικρός άνθρωπος ηδύνατο να πραγματοποιή ένα τόσο μεγάλο κακό.
Αλλά ας τελειώνω. Η παρούσα ώρα είναι «καιρός προσευχής μόνον» όπως θα έλεγε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Ας προσευχόμεθα θερμώς εις τον Μεταμορφωθέντα Κύριον όπως μεταμορφώση τας καρδίας ημών και αλλάξη τα νοήματα ημών, φέρη την ευστάθειαν εις το σκάφος της Ελλαδικής Εκκλησίας και αναδείξη άνδρας οίτινες θα θέσουν ως σκοπόν της ζωής των «των μισθών της ειρηνοποιΐας επιτυχείν». (Μ. Βασ. Επιστ. P.G. 32,493).
Μετ’ αγάπης εν Κυρίω
+Νικόλαος
Πηγή: Νικόλαος Σελέντης (1931-1975) Μητροπολίτης Χαλκίδος, του Μητροπολίτου Φθιώτιδος Νικολάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου