Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Οικουμενιστικά μαθήματα...



Απόσπασμα απο το βιβλίο του (πρώην Ιησουίτη) π. G. Pap, “Why I converted to the Orthodox faith” 

Μαθήματα στο “Ινστιτούτο για την Ενωση των Χριστιανών“: 

“Σήμερα έχουμε μία νέα μέθοδο“, εξήγησε ο π. Γαβριήλ Savici, ένας εισηγητής στο Ινστιτούτο. Αφού κοίταξε τριγύρω στο δωμάτιο, συνέχισε, “Είναι ο Ορθόδοξος φίλος σας εδώ; Όχι! Ωραία, μπορώ τότε να μιλήσω ειλικρινώς. Σήμερα, ακολουθούμε την Οικουμενική μέθοδο και είμαστε ενάντια στις μεταστροφές. Λοιπόν, εάν μία ημέρα ο Ορθόδοξος φίλος σας ερχόταν σε εμένα και μου έλεγε πως είχε μεταστραφεί από την σοφία του Ρωμαιοκαθολικισμού, εγώ πάλι θα αρνιόμουν να τον συμβουλέψω να το κάνει. Να επέστρεφε στην Κωνσταντινούπολη ώστε να ανέβαινε στα ανώτατα αξιώματα της Ιεραρχίας. Όταν έφτανε στον ανώτατο δυνατό βαθμό, τότε, κατά την άποψή μου, θα έπρεπε να γινόταν Ρωμαιοκαθολικός μαζί με το ποίμνιο του!“

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Λοιπόν, πόλεμος...



Με τη γαλλική φράση « Alors , c ' est la guerre », που σημαίνει « Λοιπόν πόλεμος », ο Μεταξάς απορρίπτει το Ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό.
Αρχίζει έτσι η ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας, στο αλβανικό μέτωπο, την ώρα που ο λαός διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας κατά της Ιταλίας, τρέχει με ενθουσιασμό να καταταγεί και να πολεμήσει στο μέτωπο.
Η Ιταλία επιδιώ
κει μ' αυτήν την αιφνιδιαστική, ακόμη και για τους συμμάχους της, επίθεση, δύο στόχους:
Να δημιουργήσει αντιπερισπασμό στις επιτυχίες του Χίτλερ, βάζοντας φρένο στη γερμανική εξάπλωση στο βαλκανικό χώρο και ταυτόχρονα, να περιορίσει τις βρετανικές θέσεις στη Μεσόγειο. Η Ελλάδα, εμπόδιο σ' αυτές της τις φιλοδοξίες, έπρεπε με κάθε τρόπο να τιμωρηθεί....

Απαιτήσεις...




Όταν αγαπάς και έχεις απαιτήσεις απ'τον άλλον, τότε δεν αγαπάς πραγματικά...

Μισογεμάτο- μισοάδειο...



Ένας αισιόδοξος πιστεύει πως ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο...
Ένας απαισιόδοξος φοβάται πως αυτό είναι αλήθεια...

James Branch Cab

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Πόσες φορές...




Πόσες φορές γλυκά μιλούν τα χείλη -κι ας μη λένε...
Πόσες φορές πικρά θρηνούν τα μάτια -κι ας μη κλαίνε-... 
(Γ.Δροσίνης)

Στενή και τεθλιμμένη...



Στενή και τεθλιμμένη οδός του 21ου αιώνα

Του Μητροπολίτη Προικοννήσου κ. Ιωσήφ
==============
Αστακομακαροναδονηστεύουμε,

Χριστέ μου,
αραχτοξαπλοπροσευχόμαστε.

αργοτεχνοθαυμάζουμε το κάλλος

της εικόνος Σου,

τουριστομοναστηροπροσκυνουμε,

ανοιχτοσφιξοχέρικα πενταροδεκαροελεουμε,

τσιγαροφραπεδοθεολογουμε,

πονηροματοκλεινοηθικολογουμε,

μεταξορασοασκητεύουμε,

σοουμπιζιερατεύουμε,

σατραποπασαδαρχιερατεύουμε,

ιεροεξεταστικοκηρύττουμε,

κινητοτηλεφωνοδιαποιμαίνουμε,

εν διαδικτύο θαλαττεύομε,

εν τηλοψία αρρητα κάλλη

μυδριοφθάλμως εξετάζοντες

τον νουν μας νεονηπτικώτατα τηρουμε!

ολα, ολα τα κάνουμε d’ accord,

μεταπατερικως, κατα πως πρέπει!

Γιατί καθυστερεις, λοιπόν,

τον υποκείμενον της δόξης στέφανον,

τον αμαράντινον,

σ’ εμας τους στενοδίτας Σου

αγωνιστας να αποδώσεις;;;

Pourquoi???

Χάος...



"Ο μόνος λόγος που κάποιοι χάνονται στις σκέψεις τους είναι επειδή τους είναι άγνωστη η περιοχή..."

Πτώση...



«Η πείρα των προσωπικών μου πτώσεων πρέπει να με κάνει πολύ ταπεινό. Ποτέ δεν μπορώ ν’ αποκλείσω το ενδεχόμενο μιας νέας πτώσεως. Πρέπει να θέτω στον εαυτό μου τρέμοντας το ερώτημα: «Θα εξακολουθήσω να προδίδω ακόμη; Ο προσεχής προδότης θα είμαι εγώ;»…


Λεβ Ζιλέ

Άξιον εστί



Άξιον εστί (απόσπασμα)

Γύρισα τα μάτια. * δάκρυα γιομάτα
κατά το παραθύρι.
Και κοιτώντας έξω * καταχιονισμένα

τα δέντρα των κοιλάδων.
Αδελφοί μου, είπα * ως κι αυτά μια μέρα
κι αυτά θα τ' ατιμάσουν.
Προσωπιδοφόροι * μες στον άλλον αιώνα
τις θηλιές ετοιμάζουν.

Δάγκωσα τη μέρα * και δεν έσταξε ούτε
σταγόνα πράσινο αίμα.
Φώναξα στις πύλες * κι η φωνή μου πήρε
τη θλίψη των φονιάδων.
Μες στης γης το κέντρο * φάνηκε ο πυρήνας
που όλο σκοτεινιάζει.
Κι η αχτίδα του ήλιου * γίνηκε, ιδέστε
ο μίτος του Θανάτου!

Ω πικρές γυναίκες * με το μαύρο ρούχο
παρθένες και μητέρες.
Που σιμά στη βρύση * δίνατε να πιούνε
στ' αηδόνια των αγγέλων.
Έλαχε να δώσει * και σ' εσάς ο Χάρος
τη φούχτα του γεμάτη.
Μέσ' απ' τα πηγάδια * τις κραυγές τραβάτε
αδικοσκοτωμένων.

Τόσο δεν αγγίζουν * η φωτιά με το άχτι
που πένεται ο λαός μου.
Του Θεού το στάρι * στα ψηλά καμιόνια
το φόρτωσαν και πάει.
Μες στην έρμη κι άδεια * πολιτεία μένει
το χέρι που μονάχα.
Με μπογιά θα γράψει * στους μεγάλους τοίχους
ΨΩΜΙ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Φύσηξεν η νύχτα * σβήσανε τα σπίτια
κι είναι αργά στην ψυχή μου.
Δεν ακούει κανένας * όπου κι αν χτυπήσω
η μνήμη με σκοτώνει.
Αδελφοί μου, λέει * μαύρες ώρες φτάνουν
ο καιρός θα δείξει.
Των ανθρώπων έχουν * οι χαρές μιάνει
τα σπλάχνα των τεράτων.

Γύρισα τα μάτια * δάκρυα γιομάτα
κατά το παραθύρι.
Φώναξα στις πύλες * κι η φωνή μου πήρε
τη θλίψη των φονιάδων.
Μες στης γης το κέντρο * φάνηκε ο πυρήνας
που όλο σκοτεινιάζει.
Κι η αχτίδα του ήλιου * γίνηκε, ιδέστε
ο μίτος του Θανάτου!

Οδ. Ελύτης

Ποίημα...



(Κι ἐγὼ ποὺ ἔχω μία ψυχὴ παιδικὴ καὶ δειλὴ
Ποὺ δὲν θέλει τίποτε ἄλλο νὰ ξέρει ἀπὸ τὴν ἀγάπη
Κι ἐγὼ πολεμῶ τόσα χρόνια χωρίς, Θέ μου, νὰ μάθω γιατί
Καὶ δὲ βλέπω μπροστὰ τόσα χρόνια παρὰ μόνο τὸ δίδυμο ἀδερφό μου.)

Ποίημα...



Μόνος
κατάμονος
ερμητικός
στο μεγάλο πέλαγος να πλέεις
έχοντας πυξίδα τη σιγή.


Χωρίς άνεμο
και χωρίς κουπιά
στην ακίνητη θάλασσα
σιωπηλός
ατάραχος
βιβλικός.

Και το μέσαθέ σου πέλαγος
σαν το πέλαγος της θάλασσας, ν' ακινητεί.

Και ν' ακούς της άπνοιας τη σιγή
κατανυκτικός
ασκητικός
άγρυπνος
ορθός.

Γ. Κουτσοχέρας

Άνοιξη...



Κι αν κάποτ' έρθεις άνοιξη, μέσα μου για να ανθίσεις,
φοβούμαι μην είν' πρώιμη για με τέτοια χαρά,
κι αντίς τους μαύρους πόνους μου γλυκά ν' αποκοιμίσεις,
ανάψεις πλειότερη φωτιά στη δόλια μου καρδιά...

Γ. Βερίτης

Λόγια αιώνια...



"...Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σ' αυτόν έλαχε να σώσει το Έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει......
Δε με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το Έθνος, και το ξέρω επειδή γι' αυτό ίσα-ίσα πονώ. 
Για την κυβέρνηση μού έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι.
Σηκώνομαι ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό...
...Όταν ένας του Γένους δε θέλει να χαθεί το Γένος, πώς μπορεί το Γένος να χαθεί;
Αφού εγώ δεν το θέλω, πώς μπορεί να χαθεί το Έθνος μου;"

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ (Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα)

Αγάπη...



"Η αγάπη δεν είναι θεωρία που μεταδίδεται, αλλά αίμα δικό μας που μεταγγίζεται..."

Αποφθέγματα Σοφίας



"... ανοιχτά πάντα κι άγρυπνα τα μάτια της ψυχής..."

Δ. Σολωμός

Ο Πόρφυρας

Αποφθέγματα Σοφίας



"Αναζητώ τη δύναμη όχι για να γίνω σπουδαιότερος από τον αδερφό μου αλλά για να πολεμήσω τον μεγαλύτερο εχθρό, τον Εαυτό μου..."

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Αποφθέγματα Σοφίας



"Χρώμα πάνω στο χρώμα, 
πώς να διακρίνεις τη σκουριά;;"

Τ. Κόρφης 

Αποφθέγματα Σοφίας



"Η ζωή μου θυμίζει περισσότερο δίχτυ όπου, μολονότι η κλωστή είναι μονοκόμματη, τον περισσότερο χώρο τον πιάνουν οι τρύπες. Όσο κι αν αγωνίζομαι, δεν λένε να κλείσουν..."

Ταγκόρ

Αποφθέγματα Σοφίας



"Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!!!" 
Οδ. Ελύτης

Γνωμικά



Τι το όφελος κι αν τρέχεις όταν βρίσκεσαι σε λάθος δρόμο...

Ευτυχία



"Πρέπει κανείς να ενθαρρύνεται από την ευτυχία. Όχι όμως και να αφοσιώνεται σαυτήν..."

Ευγνώμονες



"Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, όχι τόσο σ' αυτούς που μας αγαπούν, όσο σε εκείνους που μας εμπνέουν το υπέροχο αίσθημα της αγάπης..."

...



"Να μιλάς, αν έχεις να πεις κάτι καλύτερο απ' τη ΣΙΩΠΗ..."

Η ευσπλαχνία



Εν’ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.
Μου ’δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
«Είδες, μου λέει –γεννήθηκε η ευσπλαχνία.»
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ,
γιατί θα περνούσαν αιώνες
και δε θα ’χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό.

Τ. Λειβαδίτης

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Γνωμικά



"Όταν διψάει ο κήπος σου, δεν προσπαθείς να ποτίσεις τον κήπο του άλλου..."

Κάθε στιγμή!!


Τι αλλάζει;



Το ποιος είσαι δεν αλλάζει... 
Αλλάζει αυτό που νομίζεις ότι είσαι...


"Ο άνθρωπος υποφέρει όταν έχει μεγάλες επιθυμίες..." π. Θ.


"Τίποτα στον κόσμο δεν αξίζει όσο η γαλήνη σου... Πάση θυσία σώσε την ψυχική σου γαλήνη..."


Η εμπειρία είναι μια χτένα που σου δίνει η ζωή αφού όμως έχεις χάσει τα μαλλιά σου...


"Πρέπει να διδαχθώ την υπομονή. Πάντοτε ψάχνω πίσω από τα πράγματα να βρω το γιατί..." μ. φ.


"...Θα πρέπει να αποδεχτώ όχι μόνο το γεγονός ότι η μαθητεία της ασκήσεως προκαλεί πολύ πόνο, αλλά και ότι αυτός ο πόνος διαρκεί. Πρέπει να σταματήσω να αμύνομαι σε κάτι τέτοιο. Το μυστικό βρίσκεται στην αποδοχή..." μ. φ.


"Με τη λογική μου πολλές φορές είμαι ευχαριστημένος. Όμως παρ' όλα αυτά δεν νιώθω μαζί της τόσο άνετα."


"Ο σκοπός του ανθρώπου είναι η αλήθεια. 
Η αλήθεια είναι υπεράνω της ασφάλειας και της αναπαύσεως..."

Ένα τεράστιο ταξίδι αρχίζει, απλά με ένα βήμα....


Το να έχεις άποψη είναι καλό. 
Το να την υποστηρίζεις καλύτερο. 
Το να την αιτιολογείς και την τεκμηριώνεις κάλλιστο. 
Το να την μεταβάλεις και να την αλλάζεις θεάρεστο...

Βήματα στην άμμο..



Είδα χθες βράδυ ένα όνειρο. 

Ονειρεύτηκα πως περπατούσα στην αμμουδιά με το Θεό και ψηλά στον ουρανό φωτίζονταν σκηνές απ' τη ζωή μου. Για κάθε σκηνή στην άμμο υπήρχαν δύο χνάρια: Τα δικά μου και του Θεού. 
Όταν η τελευταία σκηνή της ζωής μου φωτίστηκε μπροστά μου γύρισα πίσω και είδα πως πολλές φορές στη διαδρομή της ζωής μου δεν ήταν δύο τα χνάρια αλλά ένα και βλέποντας καλύτερα πρόσεξα ότι αυτό συνέβαινε πάντα στις πιο δύσκολες και λυπημένες στιγμές της ζωής μου.
Στενοχωρέθηκα και είπα στο Θεό: «Κύριε, είπες πως αν έπαιρνα το δρόμο σου θα ήσουν πάντα δίπλα μου αλλά βλέπω ότι στις ποιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου υπάρχουν μόνο τα δικά μου χνάρια στην άμμο. Τις στιγμές που σε χρειαζόμουνα περισσότερο Εσύ με εγκατέλειψες».

Και ο Θεός μου απάντησε: «Αγαπημένη μου, σ' αγαπώ τόσο πολύ και ποτέ δε θα μπορούσα να σ' εγκαταλείψω.
Στις δύσκολες στιγμές της προσπάθειας και του πόνου...
όταν στην πορεία μας είδες πως δεν ήταν δύο τα χνάρια στην αμμουδιά,
ήταν γιατί σε κρατούσα στην αγκαλιά μου».

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Βεβαιότητα...


"Σού το λέω αυτό εγώ, που είμαι παιδί του αιώνα μου, 
παιδί της απιστίας και της αμφιβολίας. 
Σε τέτοιες στιγμές ρίζωσε μέσα μου η πίστη πως 
δεν υπάρχει πιο αγαθό, πιο βαθύ, πιο συμπαθητικό, 
πιο λογικό, πιο αντρίκιο και πιο τέλειο πρόσωπο από τον Χριστό. 

Και συλλογίζομαι με αγάπη ζηλωτού, πως όχι μόνο δεν υπάρχει,
μά και δεν μπορεί να υπάρχει.
Κι αν ακόμα κάποιος μού απόδειχνε πώς ο Χριστός
είναι μακρυά από την αλήθεια και ότι πράγματι
η αλήθεια υπήρξε τάχα έξω από τον Χριστό,
θα προτιμούσα να μείνω με τον Χριστό παρά με την αλήθεια .
"


Φίοντορ Ντοστογιέφσκυ

Μάσκες
















Μάσκες

Γιά να ’μαι ευχάριστος σε όλους,
-κι ακόμα και στον εαυτό μου-
έκρυψα πάντοτε με μάσκες

που αρέσουνε το πρόσωπό μου

κι άλλαξα τόσες στη ζωή μου,
που τώρα πια να μη μπορώ
τ’ αληθινό το πρόσωπό μου
να πω ποιό είναι μήτ’ εγώ!

Κώστας Ουράνης

Λίγη ποίηση...



"Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιώ ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ενα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.

Ότι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου."

Γιώργος Σεφέρης

...



Ζούμε στην εποχή της προβολής... 

Έχουν ειδωλοποιηθεί τα πάθη... 
Η κατάσταση είναι απελπιστική...

Θυμήθηκα...














"Σαν μια ψυχή βαδίζουμε το σταυρωμένο δρόμο 
και Κυρηναίος κάθε μιας στης αλληνής τον ώμο 
μα σαν το φεγγαρόφωτο κυλούσε κάποιο δάκρυ 

κι ερχότανε το δείλημμα "Θεέ μου, πως να αρχίσω;"
κάθε αδερφή το σκούπιζε απ' του ματιού την άκρη
και λέγαμε πανίσχυρες μπορώ να συνεχίσω...."



(από ένα χριστιανικό τραγούδι)

...



"Μη μου κόβεις τα χέρια, 

για να μπορώ να σ΄ αγκαλιάσω 
όταν θα ΄σαι μόνος."

Διδαχές...




"Ζούμε μέσα στο ψέμα, αδερφοί μου...
Να μην πεις ένα ψέμα; Μπορείς να πας με την αλήθεια σήμερα στο χέρι;;
Δεν γίνεται... Ψέματα!!
Ο ψευδόμενος, του ψευδομένου καταντήσαμε...
Ο ένας να λέει ψέματα στον άλλο...

Και κατάντησε το ψέμα να θεωρείται ως απαραίτητος όρος υπάρξεως στην κοινωνία μας...
Ίσως είμαστε οι πιο ψεύτες απ' όλους τους λαούς...
Το λέω αυτό γιατί δεν τους ξέρω όλους τους λαούς
αλλά συμβαίνει να ξέρω τον ελληνικό λαό και ξέρω ότι είμαστε ψεύτες,
το χουμε μέσα μας... και όταν κανείς έρθει σε σχέση με άλλους λαούς και δει πόσο ψεύτες είμαστε εμείς οι Έλληνες, τότε καταλαβαίνει πόσο έχουμε μείνει πίσω από τον αληθινό, αυτόν που θέλει ο Κύριος να είναι ο αληθινός άνθρωπος, ο γνήσιος άνθρωπος..
Ένας Έλληνας λέει σ' έναν ξένο: "ορίστε να φάμε", "ευχαριστώ πάρα πολύ δεν πεινώ" και δεν τρώει. "Ευχαριστώ πάρα πολύ, ευχαρίστως" και τρώει..
Ο Έλληνας θα πει "δεν πεινώ", αν του πεις πέντε φορές, την έκτη θα φάει...
Άρα... πεινούσε...
Εάν φάει αμέσως, εμείς θα του πούμε "κοίταξε τι λιμασμένος είναι, δεν συγκρατεί τον εαυτό του".
Και επομένως, από την άποψη αυτή, βλέπετε, δεν είμαστε αληθινοί, ψεύτες είμαστε...
Ας το καταλάβουμε αυτό..."

π. Ευσέβιος Βίττης

Αμφισβήτηση...



“Ευλογημένη ας είναι η αμφιβολία! 
Σας συμβουλεύω να χαιρετάτε με χαρά και σεβασμό 
εκείνον που τα λόγια σας σαν κάλπικη δεκάρα εξετάζει!” 

(Μπέρτολντ Μπρεχτ)

Για την αγάπη..



Από εμπειρία, που σιγά σιγά γίνεται βαθύτερη, ξέρεις πως τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τη διαπίστωση ότι βρίσκεσαι σε σωματικό περίβλημα, που υπόκειται σ' όλες τις σωματικές λειτουργίες -πόνο, πείνα, θλίψη, χαρά, σε όλα-, αλλά εσύ είσαι εντούτοις ελεύθερος. Γιατί; Διότι η αγάπη είναι εν ελευθερία, μένεις σ' αυτήν και η ελευθερία είναι αγάπη. 


Δείγμα της ελευθερίας είναι το ότι δεν προβάλλεις πια κάποια αιτήματα στους συνανθρώπους σου, δεν κατακρίνεις κανέναν για τα λόγια του, τις ενέργειές του και τις σκέψεις του. Δεν ρωτάς, είναι αυτός ο άνθρωπος "κακός"; Δεν έχεις καμμιά αξίωση να το ξέρεις. Δεν έχεις καμμιά ιδιοτελή ανάγκη να αποφανθείς πως ό,τι συμβαίνει γύρω σου είναι "καλό" ή "κακό". Όλες τις αξιολογήσεις και κρίσεις τις έχεις αφήσει, επιδιώκοντας την πτωχεία, σ' αυτόν που αγαπάς. Η αγάπη σου προς τον Κύριο της αγάπης σου έδωσε την αγάπη αυτήν, μιαν αγάπη που δεν κατακρίνει και γι' αυτό απελευθερώνει πραγματικά. 



Αγάπη του είδους αυτού είναι πάντα έμπονη. Όσο πιο πολύ αγαπάς ένα παιδί, τόσο πιο οδυνηρή γίνεται η θέα της λεπτής γραμμής του αδυνατισμένου λαιμού του, τόσο πιο πολύ νιώθεις την αδυναμία σου να απαλύνεις και να συμφιλιώσεις... γι' αυτό η αγάπη είναι γεμάτη πόνο. 



Το ηχηρό γέλιο σου το διαδέχεται η σιωπή. Το βλέμμα σου γίνεται τρυφερό και σοβαρό. 



Τρυφερό: χαμηλώνεις τα βλέφαρά σου έχοντας συνείδηση της αδυναμίας σου. 



Σοβαρό: καθώς βλέπεις τις θηλειές που τυλίγουν τον τρυφερό λαιμό. 



Όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο περισσότερο γίνεσαι σιωπηλός. Όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολύ γίνεσαι προσεκτικός στις εκδηλώσεις σου, τόσο πιο φειδωλός στα λόγια σου. Όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο φροντισμένη γίνεται η προθυμία σου για προσφορά βοήθειας. Η αγάπη βλέπει τα στενά πλαίσια του ζήλου σου και τη ματαιότητά σου. Η αγάπη διαβλέπει την αυταρέσκειά σου στην φτωχή συμβουλή που έδωσες. 



Γι' αυτόν που αγαπάει, ο φόνος μιας συζύγου που έγινε στη Σαγκάη πριν από 100 χρόνια είναι το ίδιο κοντά όπως ο πρόσφατος κακός λογισμός του. 



Συρρέουν και τα δυο αυτά σε μια θάλασσα πόνου που μεγαλώνει με το φως της αγάπης, μιας αγάπης που μέσα της υποβαθμίζεται μειωμένο ό,τι ανήκει στην επιθυμία του σώματος. 



Η αγάπη παράγει δάκρυα. Όποιος αγαπάει κλαίει. Μόνο ο φίλαυτος δείχνει τα δόντια του χασκογελώντας. Το χαχανητό είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της φιλαυτίας και της εγωιστικότητος. "Ουαί οι γελώντες νυν". Λέγεται, ότι ο Χριστός ποτέ δεν γέλασε. Έκλαψε και πείνασε και κουράστηκε και κοιμήθηκε και ωργίσθηκε και "ενεβριμήσατο τω πνεύματι", αλλά ποτέ δεν γέλασε. Είναι η αγάπη. 



Γι' αυτό ετούτη η αγάπη δεν είναι ποτέ κάτι που ανήκει στον άνθρωπο από τον εαυτό του. Έχει την πηγή της έξω από αυτόν που αγαπάει. Είναι ένα ανεξάντλητο δώρο, που αυτός που αγαπάει ποτέ δεν μπορεί να φανταστεί μέσα στη φτώχεια του, ότι μπορεί να της ξεφύγει. Αφήνει τον εαυτό του να τον διαπερνάει το φως της, χωρίς να το αξίζει.