"Ο καιρός αλλάζει και γίνεται από συννεφιασμένος αίθριος ή από ξηρός βροχερός. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Πρέπει να 'ναι κανείς έτοιμος να δει τον ήλιο να σκεπάζεται από σύννεφα μερικές φορές. Και οι άγιοι έχουν τις σκοτεινές τους στιγμές, τις σκοτεινές μέρες και εβδομάδες. Λένε οι ίδιοι, ότι τότε τους έχει αφήσει ο Θεός για να μπορέσουν να καταλάβουν και να εκτιμήσουν σωστά τον εαυτό τους, βλέποντας πόσο οικτροί και άθλιοι είναι, όταν στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις και δεν ενισχύονται από τον Κύριο. Οι σκοτεινές αυτές καταστάσεις που φαίνεται να μην έχουν κανένα νόημα, που φαίνονται γελοίες και άκαρπες, ενώ μας πολιορκούν συγχρόνως αμφιβολίες και πειρασμοί, είναι αναπόφευκτες. Είναι όμως δυνατό να καταλήξουν και σε θετικά αποτελέσματα.
Ένα ωραίο παράδειγμα για την κατανίκηση αυτών των σκοτεινών ημερών μας δίνει η οσία Μαρία η Αιγυπτία. Επί 48 ολόκληρα χρόνια ζούσε στην έρημο πέρα από τον Ιορδάνη. Εκεί πολύ συχνά την περικύκλωναν ορμητικοί οι πειρασμοί και οι αναμνήσεις της περασμένης αμαρτωλής ζωής της στην Αλεξάνδρεια. Την τραβούσασν δελεαστικά στα ίδια μονοπάτια σπρωχνοντάς την να εγκαταλείψει τη διαμονή της στην έρημο που ελεύθερα είχε διαλέξει. Όμως αυτή δεν άφηνε τον εαυτό της να νικηθεί και να υποχωρήσει. Έπεφτε κάτω στη γη. Παρακαλούσε από τα βάθη της καρδιάς της τον Κύριο να σπεύσει να τη βοηθήσει. Και δε σηκωνόταν προτού ταπεινωθεί η καρδιά της και ειρηνεύσει. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα. Έπρεπε να μένει επανειλημμένα και για πολλά μερόνυχτα πεσμένη καταγής. Και χρειάστηκε να περάσουν 17 χρόνια με τέτοιο σκληρό αγώνα. Ύστερα όμως απ' αυτό τον αγώνα ήρθε ο καιρός της γαλήνης και της ανάπαυσης.
Μείνε λοιπόν και συ ήρεμος και γαλήνιος τις μέρες αυτές. Μην αφήνεις τον εαυτό σου να δελεαστεί από τις χίλιες δυο γοητευτικές ευκαιρίες και τους πειρασμούς της κοσμικής ζωής, γιατί τότε είναι πιο εύκολο να νικηθεί. Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να ονειροπολεί, αλλά επίβαλέ του να βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση και νηφαλιότητα. Μην παραπονιέσαι και μην προσπαθείς να βρεις καμιά άλλη παρηγοριά παρά φωνάζοντας: "Ο Θεός, εις την βοήθειάν μου πρόσχες. Κύριε, εις το βοηθήσαι μοι σπεύσον" (Ψαλμ. ξθ΄2) και "προσελογίσθην μετά των καταβαινόντων εις λάκκον, εγενήθην ωσεί άνθρωπος αβοήθητος, εν νεκροίς ελεύθερος" (Ψαλμ. πζ΄5)
Πραγματική βοήθεια δεν μπορείς από πουθενά αλλού να περιμένεις. Και έχε υπόψη σου τούτο: την περίοδο αυτή δοκιμάζεται η υπομονή σου και η σταθερότητά σου. Αν σταθείς σταθερός και υπομείνεις τη δοκιμασί, ευχαρίστησε με όλη σου τη καρδιά το Θεό, που σου έδωσε τις αναγκαίες γι' αυτό δυνάμεις. Αν όμως δεν μπορέσεις να αντέξεις και πέσεις, χωρίς φυσικά καθόλου να το επιθυμείς, σήκω γρήγορα και χωρίς να χάσεις στιγμή παρακάλεσε τον Κύριο ολόψυχα να φανεί σπλαχνικός και ίλεος. Και σκέψου: έπαθα ό,τι μου άξιζε. Γιατί το ίδιο το σφάλμα σου είναι και η ποινή σου. Είχες πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Τώρα είδες τι είσαι και τι άξιζες. Απόκτησες μια σχετική εμπειρία πια. Μη λησμονήσεις να ευχαριστήσεις ταπεινά τον Κύριο."
Ένα ωραίο παράδειγμα για την κατανίκηση αυτών των σκοτεινών ημερών μας δίνει η οσία Μαρία η Αιγυπτία. Επί 48 ολόκληρα χρόνια ζούσε στην έρημο πέρα από τον Ιορδάνη. Εκεί πολύ συχνά την περικύκλωναν ορμητικοί οι πειρασμοί και οι αναμνήσεις της περασμένης αμαρτωλής ζωής της στην Αλεξάνδρεια. Την τραβούσασν δελεαστικά στα ίδια μονοπάτια σπρωχνοντάς την να εγκαταλείψει τη διαμονή της στην έρημο που ελεύθερα είχε διαλέξει. Όμως αυτή δεν άφηνε τον εαυτό της να νικηθεί και να υποχωρήσει. Έπεφτε κάτω στη γη. Παρακαλούσε από τα βάθη της καρδιάς της τον Κύριο να σπεύσει να τη βοηθήσει. Και δε σηκωνόταν προτού ταπεινωθεί η καρδιά της και ειρηνεύσει. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα. Έπρεπε να μένει επανειλημμένα και για πολλά μερόνυχτα πεσμένη καταγής. Και χρειάστηκε να περάσουν 17 χρόνια με τέτοιο σκληρό αγώνα. Ύστερα όμως απ' αυτό τον αγώνα ήρθε ο καιρός της γαλήνης και της ανάπαυσης.
Μείνε λοιπόν και συ ήρεμος και γαλήνιος τις μέρες αυτές. Μην αφήνεις τον εαυτό σου να δελεαστεί από τις χίλιες δυο γοητευτικές ευκαιρίες και τους πειρασμούς της κοσμικής ζωής, γιατί τότε είναι πιο εύκολο να νικηθεί. Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να ονειροπολεί, αλλά επίβαλέ του να βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση και νηφαλιότητα. Μην παραπονιέσαι και μην προσπαθείς να βρεις καμιά άλλη παρηγοριά παρά φωνάζοντας: "Ο Θεός, εις την βοήθειάν μου πρόσχες. Κύριε, εις το βοηθήσαι μοι σπεύσον" (Ψαλμ. ξθ΄2) και "προσελογίσθην μετά των καταβαινόντων εις λάκκον, εγενήθην ωσεί άνθρωπος αβοήθητος, εν νεκροίς ελεύθερος" (Ψαλμ. πζ΄5)
Πραγματική βοήθεια δεν μπορείς από πουθενά αλλού να περιμένεις. Και έχε υπόψη σου τούτο: την περίοδο αυτή δοκιμάζεται η υπομονή σου και η σταθερότητά σου. Αν σταθείς σταθερός και υπομείνεις τη δοκιμασί, ευχαρίστησε με όλη σου τη καρδιά το Θεό, που σου έδωσε τις αναγκαίες γι' αυτό δυνάμεις. Αν όμως δεν μπορέσεις να αντέξεις και πέσεις, χωρίς φυσικά καθόλου να το επιθυμείς, σήκω γρήγορα και χωρίς να χάσεις στιγμή παρακάλεσε τον Κύριο ολόψυχα να φανεί σπλαχνικός και ίλεος. Και σκέψου: έπαθα ό,τι μου άξιζε. Γιατί το ίδιο το σφάλμα σου είναι και η ποινή σου. Είχες πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου. Τώρα είδες τι είσαι και τι άξιζες. Απόκτησες μια σχετική εμπειρία πια. Μη λησμονήσεις να ευχαριστήσεις ταπεινά τον Κύριο."
(Ο δρόμος των ασκητών, Τίτο Κολλιάντερ, σελ.121-123)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου