Εξομολόγηση...

Κύριε, σαν σβήνει το φως της μέρας και φτάνει το βράδυ, δεν ξέρω πως να σου το πω.
Είναι κάποιες φορές που νιώθω μια θλίψη ανείπωτη να φωλιάζει στα βάθη της ψυχής μου, να τυλίγει με το πέπλο της τις κρυφές μου σκέψεις, να συντροφεύει τη μοναξιά μου, που σιωπηλή στην άδεια κάμαρά μου υφαίνει την αβεβαιότητα του αύριο...
Και τότε, συγχώρεσέ με Κύριε, απελπίζομαι. Βυθίζομαι στο χάος, στην απόγνωση. Δεν έχω κανένα να κουβεντιάσω, ν' ακούσει τους παλμούς της καρδιάς μου, να μαντέψει τους κρυφούς στεναγμούς μου, να σιγοντάρει στο τραγούδι της σιωπής...
Χιλιάκριβή μου ελπίδα, παρηγοριά μου χρυσή είσαι μονάχα Εσύ, και Σε ψάχνω και Σε γυρεύω, φωνάζω τ' όνομά Σου. Κι Εσύ μ' ακούς και έρχεσαι απ' τη στράτα του απείρου σαν πνοή τ' ανέμου χωρίς να Σε βλέπω, να γροικώ τα βήματά Σου, ν' αγγίζω τ' ακροδάχτυλά Σου. Το μαβί φόρεμά Σου.
Κι όμως! Ένα Θείο κάτι, ένα συναίσθημα παράξενο, πρωτόγνωρο με διακατέχει και συγκλονίζει ολόκληρη την ύπαρξή μου. Όλα ξαφνικά αλλάζουν. Παίρνουν άλλη μορφή. Το σήμερα δεν μοιάζει με το χτες. Στους μακρυνούς ορίζοντες γλυκοχαράζει. Τα γκρίζα σύννεφα της ψυχής διαλύονται, βάφονται ροδόλευκα. Ο πόνος καταλαγιάζει και δυο χέρια ζεστά, στοργικά, ζεσταίνουν τα δικά μου, μου δίνουν τα κλειδιά της ευτυχίας κι οδηγούν τα βήματά μου απ' τ' αδιέξοδο του φόβου, στο φωτεινό μονοπάτι της ελπίδος. Εκεί που δεν υπάρχουν κακίες, έχθρες και πάθη. Εκεί που το μίσος γίνεται μελωδία χρυσόφωνη της Αγάπης, εκεί που γαληνεύει ο νους και η μούσα με σκέψη καθάρια γράφει ύμνους και στίχους Ανάστασης σαν αυτόν που λέει:

Κύριε, δέξου απόψε την προσευχή μου
και της καρδιάς μου τους παλμούς,
άκου δυο λόγια απ' την ψυχή μου
και τους κρυφούς μου στεναγμούς!....