Σε μια ψυχή...

Ψυχή αδερφή, που μου άνοιγες, βιβλίο, τους λογισμούς σου
κι έναν καιρό μιλούσαμε κι οι δυο την ίδια γλώσσα,
στην εναγώνια ζήτηση τα πόδια σου αιματώσαν,
κι είν’ η καρδιά σου όλη πληγές κι όλος σκοτάδι ο νους σου.

Τι σούχει μείνει; Εξόριστη σ’ άγονη στείρα γη,
μόνο που κάνεις στο κενό μ’ απελπισιά σινιάλο,
κι είν’ η καρδιά σου που πονεί βαθιά και νοσταλγεί
ναρθεί πια το λυτρωτικό μήνυμα, το μεγάλο!

Ψυχή αδερφή, κουράστηκες, το δείχνει ως κι η φωνή σου,
κουράστηκες κι απόμεινες μεσοστρατίς να κλαις.
Μα αν κάποιους ήχους προσδοκάς ναρθούν να σου μιλήσουν,
τι τράβηξες τις θύρες σου και κλείσανε διπλές;

Ψυχή αδερφή, το μήνυμα που καρτερείς να φθάσει,
τι λες; Μην τύχει κι έφθασε απ’ την πατρίδα πέρα;
Στήσε το αυτί! Κάποια κρυφά μιλήματα ίσως πιάσει,πούρχονται απ’ τ’ άπειρο, για σε σταλμένα απ’ τον Πατέρα.

Γ. Βερίτης