Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Σε μια ψυχή...


Ψυχή αδερφή, που μου άνοιγες, βιβλίο, τους λογισμούς σου
κι έναν καιρό μιλούσαμε κι οι δυο την ίδια γλώσσα,
στην εναγώνια ζήτηση τα πόδια σου αιματώσαν,
κι είν’ η καρδιά σου όλη πληγές κι όλος σκοτάδι ο νους σου.

Τι σούχει μείνει; Εξόριστη σ’ άγονη στείρα γη,
μόνο που κάνεις στο κενό μ’ απελπισιά σινιάλο,
κι είν’ η καρδιά σου που πονεί βαθιά και νοσταλγεί
ναρθεί πια το λυτρωτικό μήνυμα, το μεγάλο!

Ψυχή αδερφή, κουράστηκες, το δείχνει ως κι η φωνή σου,
κουράστηκες κι απόμεινες μεσοστρατίς να κλαις.
Μα αν κάποιους ήχους προσδοκάς ναρθούν να σου μιλήσουν,
τι τράβηξες τις θύρες σου και κλείσανε διπλές;

Ψυχή αδερφή, το μήνυμα που καρτερείς να φθάσει,
τι λες; Μην τύχει κι έφθασε απ’ την πατρίδα πέρα;
Στήσε το αυτί! Κάποια κρυφά μιλήματα ίσως πιάσει,πούρχονται απ’ τ’ άπειρο, για σε σταλμένα απ’ τον Πατέρα.

Γ. Βερίτης

Δεν υπάρχουν σχόλια: