Από εμπειρία, που σιγά σιγά γίνεται βαθύτερη, ξέρεις πως τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τη διαπίστωση ότι βρίσκεσαι σε σωματικό περίβλημα, που υπόκειται σ' όλες τις σωματικές λειτουργίες -πόνο, πείνα, θλίψη, χαρά, σε όλα-, αλλά εσύ είσαι εντούτοις ελεύθερος. Γιατί; Διότι η αγάπη είναι εν ελευθερία, μένεις σ' αυτήν και η ελευθερία είναι αγάπη.
Δείγμα της ελευθερίας είναι το ότι δεν προβάλλεις πια κάποια αιτήματα στους συνανθρώπους σου, δεν κατακρίνεις κανέναν για τα λόγια του, τις ενέργειές του και τις σκέψεις του. Δεν ρωτάς, είναι αυτός ο άνθρωπος "κακός"; Δεν έχεις καμμιά αξίωση να το ξέρεις. Δεν έχεις καμμιά ιδιοτελή ανάγκη να αποφανθείς πως ό,τι συμβαίνει γύρω σου είναι "καλό" ή "κακό". Όλες τις αξιολογήσεις και κρίσεις τις έχεις αφήσει, επιδιώκοντας την πτωχεία, σ' αυτόν που αγαπάς. Η αγάπη σου προς τον Κύριο της αγάπης σου έδωσε την αγάπη αυτήν, μιαν αγάπη που δεν κατακρίνει και γι' αυτό απελευθερώνει πραγματικά.
Αγάπη του είδους αυτού είναι πάντα έμπονη. Όσο πιο πολύ αγαπάς ένα παιδί, τόσο πιο οδυνηρή γίνεται η θέα της λεπτής γραμμής του αδυνατισμένου λαιμού του, τόσο πιο πολύ νιώθεις την αδυναμία σου να απαλύνεις και να συμφιλιώσεις... γι' αυτό η αγάπη είναι γεμάτη πόνο.
Το ηχηρό γέλιο σου το διαδέχεται η σιωπή. Το βλέμμα σου γίνεται τρυφερό και σοβαρό.
Τρυφερό: χαμηλώνεις τα βλέφαρά σου έχοντας συνείδηση της αδυναμίας σου.
Σοβαρό: καθώς βλέπεις τις θηλειές που τυλίγουν τον τρυφερό λαιμό.
Όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο περισσότερο γίνεσαι σιωπηλός. Όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολύ γίνεσαι προσεκτικός στις εκδηλώσεις σου, τόσο πιο φειδωλός στα λόγια σου. Όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο φροντισμένη γίνεται η προθυμία σου για προσφορά βοήθειας. Η αγάπη βλέπει τα στενά πλαίσια του ζήλου σου και τη ματαιότητά σου. Η αγάπη διαβλέπει την αυταρέσκειά σου στην φτωχή συμβουλή που έδωσες.
Γι' αυτόν που αγαπάει, ο φόνος μιας συζύγου που έγινε στη Σαγκάη πριν από 100 χρόνια είναι το ίδιο κοντά όπως ο πρόσφατος κακός λογισμός του.
Συρρέουν και τα δυο αυτά σε μια θάλασσα πόνου που μεγαλώνει με το φως της αγάπης, μιας αγάπης που μέσα της υποβαθμίζεται μειωμένο ό,τι ανήκει στην επιθυμία του σώματος.
Η αγάπη παράγει δάκρυα. Όποιος αγαπάει κλαίει. Μόνο ο φίλαυτος δείχνει τα δόντια του χασκογελώντας. Το χαχανητό είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της φιλαυτίας και της εγωιστικότητος. "Ουαί οι γελώντες νυν". Λέγεται, ότι ο Χριστός ποτέ δεν γέλασε. Έκλαψε και πείνασε και κουράστηκε και κοιμήθηκε και ωργίσθηκε και "ενεβριμήσατο τω πνεύματι", αλλά ποτέ δεν γέλασε. Είναι η αγάπη.
Γι' αυτό ετούτη η αγάπη δεν είναι ποτέ κάτι που ανήκει στον άνθρωπο από τον εαυτό του. Έχει την πηγή της έξω από αυτόν που αγαπάει. Είναι ένα ανεξάντλητο δώρο, που αυτός που αγαπάει ποτέ δεν μπορεί να φανταστεί μέσα στη φτώχεια του, ότι μπορεί να της ξεφύγει. Αφήνει τον εαυτό του να τον διαπερνάει το φως της, χωρίς να το αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου